Tuesdays Teatopics #19 Jongere zelf

Dinsdag en dus weer een nieuwe vraag van #Pickwick. Een persoonlijke blog deze keer over fouten maken, een burn-out en het accepteren van jezelf.

Wat zou jij het liefst tegen je jongere zelf zeggen?

Eigen pad vinden

Er zijn een hoop dingen waar ik op terugkijk en waar ik me wel schuldig om voel. Of schuld, het is vooral een stuk(je) schaamte denk ik. Wat ik tegen mijn jongere zelf zou zeggen is denk ik dat ik mijn eigen weg zou moeten gaan zoeken d.m.v. therapie. Dat is een heel pad geweest dat nog steeds niet ten einde is maar dat ik nu zelf kan vervolgen.

Therapie

Toen ik zwanger was van Evi zat ik op een slecht punt geestelijk gezien. Ik zat in een burn-out en had veel paniekaanvallen. Het was achteraf gezien best heftig en door de therapie die ik toen heb gehad ben ik dichter bij mijzelf komen te staan. Ik leerde dingen los(ser) te laten en af te sluiten. Vooral leerde ik hoe ik dat kon doen. En dat heeft mij veel gebracht. Deze periode heeft mij uiteraard ook gevormd maar liever had ik deze heftige periode minder heftig laten worden. Daarom denk ik dat ik mijn jongere zelf zou aanraden om eerder therapie te gaan volgen.

Loslaten en fouten maken

Ik had er veel moeite mee namelijk om dingen af te sluiten, los te laten en rekende mezelf heel hard af voor fouten. Of beter gezegd dingen die ik had gedaan of gezegd die in mijn ogen fout waren. Waarschijnlijk zouden andere mensen daar heel anders over denken of het niet eens meer weten. Maar ik kon me blijven schamen voor dingen in mijn pubertijd. En kon dan echt boos zijn op mijzelf. Had er moeite mee om bepaalde mensen onder ogen te komen. Dat terwijl er achteraf niets aan de hand was maar dat ik het heel groot had gemaakt in mijn hoofd. Situaties of gesprekken kon ik urenlang voorbereiden en uiteindelijk evalueren.

Geleerd

Ik heb geleerd dat het niet helpt om dat te doen. Dat ik mijzelf er niet mee help om het leven zo zwaar te maken. Ook heb ik geleerd om hoofd- en bijzaken te scheiden van elkaar. Ik wilde Evi zo graag een ander voorbeeld geven, ik hoop dat ik dat nu zal geven. En ook nu ben ik niet perfect, verre van maar ik kan ontspannen. Ik kan genieten. Ik kan loslaten. Ook de dingen die ik anders had moeten of kunnen doen en aanpakken. Maar ik weet nu dat het een deel van volwassen worden en het leerproces is. Soms val ik uiteraard terug in oude patronen maar ik herken ze, weet ze te stoppen(meestal) en om te buigen. Ik weet dat ik veel met ademhaling kan doen en de paniekaanvallen zijn weg. Sinds de geboorte van Evi zijn ze op 1 hand te tellen maar hadden ze een duidelijke oorsprong. Zo was de laatste aanval toen ik te horen kreeg dat mijn bloedonderzoeken niet goed waren en dat ik Kell-Antistoffen bleek te hebben. De paniekaanvallen heb ik echter redelijk snel onder controle. En dat is fijn.

En nu dan?

Al gaat het momenteel even niet zo goed, het heeft een duidelijke oorzaak en ik herken dingen. Al is het toch gewoon weer confronterend en blijkt nu toch wel stiekem weer een beetje dat ik bepaalde dingen te ver heb laten komen. Te lang heb laten sudderen en dat wreekt zich weer. Soms merk ik dat ik daarin te hard mezelf veroordeel en kan ik mezelf gelukkig weer terugroepen. De ontspanning is geregeld lastig te vinden en ik moet daar erg bewust mee bezig zijn. Zeker nu in deze rottijd. De man herkent ook dingen en trekt me terug naar het positieve. Meestal lukt dat maar ik kan gewoon nog niet zo veel hebben. En dat irriteert me. Gelukkig weet ik dat het allemaal wel weer komt. Dat ik moet meebewegen met de golven van het leven. Alleen soms gaat dat me beter af dan andere tijden. En gezien de narigheid op ons pad het laatste jaar is dat niet zo gek.

Eigen pad

Door alles dat ik leerde kwam er ook nog iets anders. Ik leerde mijn eigen pad te volgen. Voor mijzelf te kiezen. Gegrond en niet alsnog toe te geven aan groepsdruk. En dat was soms lastig maar heeft mij veel gebracht. Het is immers mijn leven en ik moet het leiden. Ik mag er dus zijn zoals ik ben en accepteer een stuk meer van mijzelf, ben zekerder van mijzelf. Therapie heeft mij dus een hoop gebracht en dat zou ik dus mijn jongere ik aanraden. Het is namelijk helemaal niet erg om hulp te gaan zoeken als je er zelf niet uit komt.

Wat zou jij tegen je jongere zelf willen zeggen?