Beleefdheid met cadeaus
Cadeaus krijgen is altijd wel leuk. Maar wat nou als je de cadeaus in kwestie eigenlijk helemaal niets vind of dat je straks met een complete verzameling aan beeldjes zit dat als een gebbetje begon. Tessa gaat eens bij zichzelf te rade en vraagt zich af wat nou beleefdheid met cadeaus is en wat nou wijsheid.
Eerlijk zijn over wat je vind van je cadeau?
Ik loop langs een tuin met tuinkabouters. Je kent ze wel, van die olijke stenen mannetjes met een hengeltje of een kruiwagentje. Niet twee, niet vijf, maar zo’n twintig verschillende tuinkabouters staan verspreid door de verder kale tuin. De kabouter met de hengel heeft niks om in te vissen maar de kabouter met de kruiwagen kan zijn lol op met alle tuinaarde. Ik vraag me af hoe al die figuurtjes daar gekomen zijn. Ik vermoed vrij per ongeluk. “Kijk schat, een tuinkabouter, die stond zomaar bij het grofvuil. Zonde toch, we geven hem wel een plekkie bij ons”. “Nou Henk, ik hou helemaal niet van tuinkabouters!” “Ah Sjaan, wat ken één zo’n tuinkabouter nou schelen”. Vervolgens geeft de buurman Sjaan een tuinkabouter voor haar verjaardag. “Leuk man, kunnen ze samen ouwehoeren, hahaha” (aldus Henk die al 5 bier achter de kiezen heeft). Vijf tuinkabouters verder kunnen Henk en Sjaan er niet meer omheen: ze verzamelen tuinkabouters. Tegen wil en dank. Want ja, een cadeau is een cadeau en een gegeven paard kun je nog beter opeten dan in de bek kijken.
Zo ken ik iemand die een hekel heeft aan flamingo’s maar deze bij wijze van running gag steeds weer krijgt van familie en vrienden. Elk feestje vraagt om ‘een nieuwe voor de verzameling’. Die ze helemaal niet wil. Maar ja, durf dat maar eens te zeggen. Ook de snavels van gegeven flamingo’s laat je dicht, al is het maar om geen humorloze feestverstoorder te zijn. Zelf kreeg ik vroeger stenen beeldjes cadeau: van die kleurige beertjes of delftsblauwe, kussende kindertjes op klompen. Ik verzamelde beeldjes. Geheel uit mezelf. Maar hoe stop je daarmee als iedereen dat weet en je er dus steeds weer cadeau krijgt? Ik was de beeldjes al jaren zat voordat ze mijn kamer definitief verlieten.
Het probleem is dan ook niet de beleefdheid; dat je je dankbaar moet tonen. Een cadeautje afwijzen is niet netjes, maar wel vergeeflijk. De gulle gever zélf afwijzen is echter een ander verhaal. Iemand die denkt jou te kennen en verwacht precies het juiste cadeau te hebben meegenomen moeten vertellen dat hij er faliekant naast zit is ronduit pijnlijk. Zelf ben ik dan ook groot voorstander van verlanglijstjes. Niet romantisch, wel praktisch.
Mijn man nam eens spontaan een sieraad voor me mee. Het stond niet op een verlanglijstje maar het was wel romantisch. Helaas was het niet helemaal mijn smaak. Ik wist ook niet goed waar ik het bij zou moeten dragen. Toch hoorde ik mezelf zeggen hoe mooi het was en hoe goed hij dat had uitgezocht. Hij kreeg een zoen en een griffel. Zeggen dat ik het niks vond en of hij een bonnetje had was misschien beter geweest, maar dát kreeg ik niet over mijn lippen. De verwachting is nu dus dat er een vermeerdering van sieraden die ik zelden of nooit zal dragen gaat plaatsvinden in mijn juwelenkistje. Luxe sieraden. Dure sieraden. Ik had hem beter kunnen laten denken dat ik van tuinkabouters houd.
Hasta pronto!
Tessa
