Een brief aan mijn sterrenkindje | Het kindje die ik niet in mijn armen kan nemen
Vandaag is het 23 februari, gisteren was het een jaar geleden dat ik beviel van onze zoon. Ons sterrenkindje die veel te vroeg werd geboren. Omdat ik ieder jaar een brief aan Evi schrijf vind ik het ook belangrijk aan hem te schrijven. Juist ook omdat hij zijn eigen plek heeft in ons gezin.
Kell- Antistoffen
Voor mijn vaste volgers is het inmiddels wel bekend dat ik vorig jaar beviel van ons zoontje. Met een ruime 17 weken werd ik ingeleid omdat ons heel gezonde kindje niet op kon tegen mijn Kell-Antistoffen. Hij had de pech om juist positief te zijn op dat onderdeel in zijn bloedgroep waar mijn lijf tegen vecht. Een strijd die gelukkig niet vaak geleverd hoeft te worden. Ondanks dat hij zo vroeg geboren moest worden heeft hij zijn eigen plekje ingenomen in ons gezin. Bij ons allemaal. En daarom schrijf ik ook hem dit jaar een brief voor zijn verjaardag.
Lees meer: Kell-Antistoffen
Lief Mannetje
Jeetje, we zijn alweer een jaar verder. Een jaar geleden werd je geboren, veel te vroeg en volledig buiten jouw schuld. Jij kon er niks aan doen, je was zo ontzettend sterk en hebt gevochten. Je had alleen de grote pech dat je in mijn buik zat. Dat het leven je onmogelijk werd gemaakt. Dat de Antistoffen in mijn bloed te heftig en te agressief werkten. Dat niets je meer kon helpen. Zelfs de bloedtransfusie niet. We hebben alles geprobeerd om je te helpen, je was zo ontzettend gewenst! Het verlies van jou brak ons en nu een jaar later kan ik alleen maar zeggen dat we nooit meer dezelfde worden. Hoe zou dat ook kunnen? Jij overleed en met jou onze toekomstdromen met een gezin met twee kindjes, de dromen van je zus om voor haar kleine broertje te zorgen. Onze verdere kinderwens overleed met jou, ons sterrenkindje.
Gebroken hart
De kleertjes en spulletjes die ik had gekocht toen we hoorden dat jij een jongetje was heeft mijn moeder weer naar de winkel gebracht. Bewaren had geen nut. Ik heb wel wat bewaard van de spullen die ik voor je kocht. Die zitten bij de spullen van je grote zus, de spullen die ik bewaarde van haar babytijd. Want die tijd koester ik nu nog harder. Ik had jou zo graag als baby vastgehouden. Gebroken nachten gehad i.p.v. een gebroken hart. Gezien of je op je zus leek, misschien wat meer op je vader of op mij. Gezegd tegen je zus dat ze voorzichtig met je moest doen. Dat alles liever dan dit. Jij in dat kistje i.p.v. in mijn armen.
Je bent begraven in het familiegraf bij mijn opa, oma en oom. Ook nu ben je niet alleen, zij zijn bij je en dat is fijn. Een mooie kei met je naam ligt bij het graf om aan te geven dat ook jij daar je plekje hebt. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, jou daar achterlaten. En iedere keer wanneer ik bij je wegloop breekt mijn hart weer een beetje. Het druist zo in tegen alles in mij, jij hoort in mijn armen, niet in een lichtblauw kistje!
Hel
Die 22e februari 2017 werd onze hel realiteit, we wisten net een dag dat je niet meer leefde en kozen ervoor om dan maar snel voor de inleiding te gaan. Met jouw lichtblauwe dekentje hebben we je ontvangen, in liefde gewikkeld. De tranen die geen einde meer leken te hebben want we hebben gevochten voor je, ook jij vocht. En toch won mijn lijf. De schuldgevoelens namen mij over en ik kwam daar niet meer uit alleen. Ik zocht hulp en dat hielp, stukje bij beetje werd ik weer mezelf. Kon ik mijzelf weer geven als moeder en genieten van je zus. Zij die me overlaad met kusjes en knuffels. Je zus die zo veel moeite had dat jij niet kwam, dat er nooit meer een baby zal komen bij ons. Maar ook als vrouw en vriendin, ik kwam weer terug. Meer in contact na mijn emoties nadat ik die zo hard weggedrukt had om te overleven. Het was een zwaar jaar met ook je oma die ernstig ziek was.
In jouw naam
Het afgelopen jaar heb ik in het teken van jou gezet, het verlies van jou mag niet voor niks zijn. Ik werd bloeddonor, kwam in contact met vrouwen die mij op mijn huidige pad zetten, ik nam keuzes die ik anders nooit aangedurfd had. Dankzij jou zal ik door dit nieuwe pad hopelijk heel veel vrouwen gaan kunnen helpen met hun verdriet over hun kindjes die zij niet in hun armen kunnen houden. Jij vormde mij, ook al was je niet fysiek aanwezig. Jij zit in mijn hart en hoort bij mij. Net zoals je grote zus mij vormde en bij mij hoort. Ik ben moeder van 2 kinderen, ook al ziet niet iedereen dat ook zo. Langzaam maar zeker rapen we onszelf weer op. Met nieuwe doelen en nog steeds als een heel sterk gezin!
Je grote zus
De dromen die we voor jou hadden en voor ons gezin zijn helaas geen realiteit geworden. Maar wat ben ik blij dat ik je vastgehouden heb, dat je zus je heeft gezien, dat zij op haar manier afscheid van je heeft genomen. Wij die haar daarin volgden, haar voor onszelf zetten. Zij gaat zo knap om met het verlies van jou, haar broertje, ik kan alleen maar iedereen aanraden om hun kind te betrekken in het rouwproces. Altijd heeft zij geweten waarom we verdrietig waren, nooit heeft zij zichzelf dit hoeven te verwijten. We hebben nog een hele weg te gaan zo zonder jou, maar we komen er wel. We hebben elkaar en liefde, heel veel liefde voor elkaar.
Lieve jongen, mijn sterrenkindje in mijn hart, wat mis ik je. Wat mis ik wat had kunnen zijn en wat zou ik dat ontzettend graag anders hebben gewild! Maar jij bent bij mij, in mijn hart, in mijn lijf en zal daar altijd je plekje hebben. Schijn je vanavond extra fel daar bovenin de hemel voor ons? Ik hou van je.
Lees meer: Een nieuwe en spannende uitdaging!
18 COMMENTS
Rory
7 jaar agoJeetje Kimberly, wat ontzettend. Afschuwelijk. Ik heb dit niet eerder gelezen en ondanks dat ik je wel probeer te volgen wist ik dit nog niet. Het raakt mij in het hart. Soms weet je niet wat je kunt zeggen om de ander te troosten behalve dan door te zeggen dat ik enorm meevoel. Een jaar geleden, maar nooit nooit nooit uit je hart. <3
Kimberly
7 jaar ago AUTHORDank je wel Rory !! β€β€
Chantal
7 jaar agoWat schrijf je toch mooi Kim!
Groot respect voor jullie hoe jullie hiermee omgaan. ????
Kimberly
7 jaar ago AUTHORDank je wel!!!
Christa
7 jaar ago*Slikt* Een brok in mijn keel, tranen biggelen over mijn wangen.
Je schrijft het zo mooi,het komt zo binnen en tegelijkertijd kan ik me gewoon NIET indenken hoe het geweest moet zijn!
Zo’n sterke, dappere vrouw ben je Kimberly!
Kimberly
7 jaar ago AUTHORWat lief van je! Heel erg bedankt ????????
Marije
7 jaar agoDikke tranen hier hoor! Veel sterkte. Niet alleen vandaag, maar op alle dagen dat je het even niet meer weet. Knuffel!
Kimberly
7 jaar ago AUTHORLief van je, dank je wel!!
Nicole
7 jaar agoDoe je het alweer he, mij aan het huilen maken. Ik denk.. nee ik weet zeker.. dat er daarboven een heel trots mannetje zit. Trots op zijn geweldige mama die hard heeft gevochten en die er super sterk is uitgekomen. Ook al voel je je zo soms misschien niet, je bent echt een kanjer!
Kimberly
7 jaar ago AUTHORAh lieverd dank je wel! Meestal geloof ik dat ook wel, sommige dagen wat minder…..
marieke
7 jaar agoWat ontzettend mooi verwoord Kimberly!!
Dikke knuffel! X
Kimberly
7 jaar ago AUTHORDank je wel!!
Merel
7 jaar agoIk wil honderd dingen tikken maar niks lijkt goed genoeg. De tranen rollen over mijn wangen, opnieuw… je woorden komen stuk voor stuk binnen.
Dat je jullie ervaring wist om te zetten in hulp aan anderen vind ik zo knap, sterk, mooi. Wat al eerder gezegd Is, weet zeker dat hij supertrots is op zijn geweldige mama. Hele dikke knuffel
Kimberly
7 jaar ago AUTHORDank je wel lieve Merel! Ik hoop het ook, ik hoop het oprecht dat hij ziet dat er aan hem wordt gedacht en dat ik van hem hou.
Yvonne Rozemeijer
7 jaar agoPoeh, heftig. Ik betrapte mezelf erop dat er een traan over mijn wang rolde tijdens het lezen. Wat een verdrietige gebeurtenis in jullie leven. Door alles heen voel ik hoe gewenst jullie mannetje voor jullie was
De pijn zal nooit verdwijnen en in zijn naam zul je mooie dingen in je leven doen.
Waar hij nu ook mag zijn, hij zal trots zijn op zoβn mama β‘
Kimberly
7 jaar ago AUTHORDank je wel! Hij was enorm gewenst en dat maakt het ook nog steeds moeilijk te verteren dat dit hem op zo’n manier moest overkomen. We hebben alles gedaan dat in onze macht was maar helaas…..
Roelina
7 jaar agoMet tranen in mijn ogen lees ik je verhaal… ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dan ‘heel veel sterkte in deze dagen’… ik weet hoe moeilijk het is om een kindje in een graf achter te laten, de onmacht, het schuldgevoel… gelukkig heb je hulp gezocht, want zoiets kun je niet alleen verwerken. Je hebt er prachtig over geschreven. Jouw zoontje is en blijft voor altijd een onderdeel van jullie gezin, misschien niet lijfelijk, maar dichter bij je hart dan hij, komt niemand. Dikke kus!
Kimberly
7 jaar ago AUTHORLief, dank je wel!