De droom die werkelijkheid wordt! – Manon

In de vorige blog van Manon kon je al lezen dat zij goed nieuws had. De kinderwens van Manon en haar partner werd ( helaas ) niet zomaar vervuld, in hun tocht naar een kindje is Manon steeds heel eerlijk geweest. In deze blog lees je het vervolg van haar verhaal.

Gemengde gevoelens

Dat knipperende bolletje, betekende voor ons vanaf dat moment de wereld.
Een dag later hadden we een afspraak in het AMC om ons verhaal te bespreken. Toen we ons goede nieuws vertelde, kwam zij gelijk met de uitspraak dat het nu echt goed zou komen. Dit zei de gynaecoloog in het Meander ook. Het gaf Thorben mega veel vertrouwen en tuurlijk vond ik het ook fijn om te horen.

Maar bij mij zorgde dat knipperde bolletje juist voor meer angst om weer te moeten dealen met de pijn van het verlies. Ik vond het moeilijk om de wisselende signalen van mijn lijf te plaatsen en er volgde twee onrustige weken.

Lees ook: De onderzoeken voor die ene grote wens

Geen gezonde mensen in het ziekenhuis

Vanuit het ziekenhuis bleek het vanaf week 9 niet meer nodig om onder controle te blijven. We werden teruggestuurd naar de verloskundige.
Maar ze wilden nog wel even bloed prikken om te kijken of ik echt geen waterpokken heb gehad. Want met mijn beroep als leerkracht, is het toch onmogelijk zijn dat ik geen anti stoffen heb. Toch bleek het zo te zijn.
Ik heb nog nooit waterpokken gehad. De informatie voor zwangere vrouwen zonder waterpokken is summier, maar 1 ding was zeker. Oppassen geblazen als ik daarmee in aanraking kom.

De gynaecoloog vroeg mij of ik ‘echo model’ wilde zijn voor een verloskundige in het ziekenhuis. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want het betekende meer echo’s. En juist deze echo’s zorgde ervoor dat ik meer vertrouwen kreeg en mijn lijf beter leerde kennen. Langzaam begonnen we te beseffen dat onze droom werkelijkheid wordt.

Verrassing voor de familie!

We besloten onze families in te lichten.
Voor iedereen had ik een gebaksbordje gemaakt met de teksten “je wordt oma, je wordt opa, je wordt oom, je wordt tante”. 
Daarop lag een gebakje en toen was het wachten tot ze door hadden welke verrassing eronder verstopt zat.
Het was heerlijk om hun blije gezichten te zien.
Zij hadden natuurlijk na december nooit verwacht dat we zo snel dit nieuws konden delen.
Los van hun enthousiasme, merkten we ook spanning. Iedereen zat te wachten op de bekende 12 weken grens. Dan zou de kans op een miskraam aanzienlijk kleiner zijn.

Controles en echo’s

De termijnecho was helemaal goed! Wat een opluchting. Het was ineens tijd om echt verder te denken. Thorben wilde liever gister dan vandaag weten of de mini een meisje of jongen zou worden, dus met precies 15 weken werd er weer een afspraak gemaakt voor een echo. We nodigden onze families uit voor een klein feestje waarbij we allemaal tegelijk het geslacht te weten zouden komen. Op Goede Vrijdag ontving Thorben een voicemail van de echopraktijk dat onze afspraak van die dag niet door kon gaan vanwege ziekte. Hij was mega teleurgesteld, ik kon alleen maar lachen.
Zou je net zien! Alles loopt bij ons anders.

Toch lieten we het er niet bij zitten en gingen we langs om te vragen of er toch nog andere mogelijkheden waren. Een andere echoscopiste hoorde ons verhaal en vertelde dat we de volgende dag om 16.15 uur toch mochten komen. YES!!!

Het moment van de waarheid was daar, samen met mijn ouders gingen we naar de afspraak. Onze mini zag er goed uit, bewoog goed en het geslacht was super duidelijk te zien. Dus ik dacht nog: Dat wordt een jongen. Leuk!

Wij keken overigens niet, want we wilden het pas tegelijk met de familie weten. Toen konden de voorbereidingen voor het feestje beginnen. We zijn beiden gek op tennissen, dus maakten we twee kunststof ballen met blauw en roze poeder erin. Een vriendin zou samen met haar gezin de juiste bal kiezen en aan ons teruggeven, zodat het echt nog een verrassing bleef voor ons. Toch lag de bewuste enveloppe zo’n twee dagen in huis en ik heb nooit de behoefte gehad om te kijken. Terwijl ik van mijzelf toch enorm nieuwsgierig ben!

Lees ook: Het eerste verhaal van Manon – Die ene grote wens

Pink or blue, what will it be?

Eindelijk was het zover!! Nu werden we toch wel nerveus.
Het was heerlijk weer, dus de tuin werd versierd en we hadden aan een vriendin gevraagd of ze foto’s wilde maken van het moment.
Toen iedereen binnen was, mocht Thorben de bal kapot slaan.

Onze neefjes en nichtje stonden met hun oren dicht, ze waren bang voor een harde knal.
Ik gooide de bal en je raadt het al… MIS!
Gelukkig viel de bal op het gras en ging hij niet kapot.
Poging nummer twee…
RAAK! Een prachtige roze wolk kwam tevoorschijn. Een meisje!!!! Wauw!! Super gaaf. Dat hadden we echt niet verwacht, althans, ik dacht eigenlijk niets, maar bijna iedereen om ons heen dacht aan een jongen. Het was een heerlijk moment, zoveel blijdschap van iedereen. Eindelijk echt een feestmoment voor ons mini meisje.
We hebben onwijs genoten!

Goed gekeurd!!

Waar we om ons heen merken dat anderen stellen al meer bezig zijn met het inrichten van een kamer en het kopen van spullen, bleef dat bij ons toch nog uit. Wel kocht Thorben te coole sneakers, die ze waarschijnlijk nooit lopend zal dragen, maar ze staan te shinen in de woonkamer. De rest van de grote aankopen blijven nog uit.

De 20 weken echo voelt als een laatste stap voordat ook wij ons gaan onder dompelen in de wereld van babyspullen. De weken vliegen voorbij en het was al snel tijd voor de 20 weken echo. Tot de dag zelf maakten we ons helemaal geen zorgen, maar naarmate de tijd van de afspraak dichterbij kwam, vonden we het toch wel mega spannend. Gelukkig is ze helemaal goed gekeurd!!

Dit was absoluut een reden om het te vieren, dus we doken het terras op en proostten op hopelijk de komst van een gezond meisje.
Want als we iets geleerd hebben, de afgelopen twee jaar. Is dat niets zeker is, dus genieten van elk moment!

Hoe gaat het nu?

We zijn net terug van een heerlijke vakantie in Spanje en ik ben inmiddels 25 weken zwanger. Het gaat erg goed met ons.
Eindelijk begint mijn buik zichtbaar te worden en gaan we ons langzaam bezig houden met de babykamer en al die andere dingen die we nodig hebben.
De afgelopen twee jaar voelden als meest heftige achtbaan waar we ooit in gezeten hebben, maar nu we dit geluk ervaren, lijkt het allemaal alweer zo lang geleden. 

Ik ben ontzettend blij dat we nu al volop kunnen genieten van ons mini meisje en ons niet laten leiden door wat de toekomst misschien wel of niet zal brengen.