De kindjes zijn de baas!

Ik schreef al eens eerder over hoe Zannah op sommige vlakken de baas is in huis. Iets waar iemand mij voor waarschuwde toen ze nog een baby was: “vanaf nu is zij de baas in huis“! Iets waarvan ik dacht dat het mij niet zou overkomen omdat ik toch echt de moeder ben en dus de baas. Maar daar ben ik op teruggekomen, op sommige momenten is Zannah echt de baas in huis en dat vind ik prima.

Ze hebben niet zoveel woorden nodig

Maar dat zo’n klein mini mensje, zonder al te veel woorden te zeggen, of eigenlijk misschien wel helemaal zonder woorden, zomaar binnen een paar seconden een wildvreemde laat doen wat zij wil. Dat was nieuw. Hoe kan het toch dat we als volwassenen soms iemand meerdere keren moeten vragen om iets voor ons te doen en een klein momentje van onze tijd te besteden aan een andere volwassene? Zeker voor een wildvreemd persoon, daar denkt menigeen helemaal toch eerst even over na. Dan willen we op z’n minst dat het vriendelijk gevraagd wordt, maar bij mini mensen werkt dat kennelijk anders.

Eerste paasdag zaten we met z’n drieën in de speeltuin, heerlijk te genieten van het zonnetje terwijl Zannah op en neer door de speeltuin liep. Met het klimrek waar je met de glijbaan vanaf gaat als grote favoriet. Tot ze de wipwap ontdekte, zo’n wipwap waar aan beide kanten iemand kan zitten. Zannah klom erop en toen ze eenmaal zat kwam ze erachter dat zo’n wipwap in haar eentje niet leuk is. Ze keek even om zich heen, tot er een mevrouw haar richting in liep die vriendelijk naar haar lachte en zwaaide. Zannah wees gelijk in de richting van die mevrouw om vervolgens naar de overkant van de wipwap te wijzen. Zonder een woord te zeggen en alleen haar vinger te gebruiken maakte Zannah binnen een paar seconden duidelijk wat ze van die mevrouw verwachte. Niet vriendelijk gevraagd, er niet eens bij gelachen, want voor Zannah was een wipwap maatje op dat moment een serieuze zaak. We hoorden de mevrouw lief vragen: “Wil je dat ik ook op de wipwap kom?” en ze ging zitten aan de andere kant van de wipwap.

Wij keken van een afstandje toe wat er gebeurde. Dennis benoemde dat zijn managershart trots was. Ik vroeg me vooral af hoe Zannah dit op een best onvriendelijke manier zo snel voor elkaar kreeg. Zou het komen door haar grote blauwe ogen? Of zou het komen omdat we als volwassenen in een speeltuin eigenlijk ook heel graag willen klimmen, glijden en wipwappen en pakken we de kans zodra dat kan? Of zou het komen omdat kinderen niet alleen thuis, maar ook buitenshuis de baas zijn? Omdat we weten dat zo’n mini mensje, hoe onvriendelijk ook gevraagd, het niet zo bedoeld maar gewoon een maatje zoekt om even mee te spelen? Of omdat wij als grote mensen blij worden wanneer een mini mensje lacht en we zelf weer even kind kunnen zijn?

Het leek er in ieder geval op dat zowel Zannah en die wildvreemde mevrouw in de speeltuin het erg gezellig hadden op de wipwap. En het is mij weer opnieuw duidelijk geworden: zo’n klein mini mensje is inderdaad de baas.

Lees hier alle blogs van Larissa