De roze wolk, bestaat die wel echt?
De roze wolk, in mijn geval een blauwe, wordt veel besproken op social media, in boeken, tijdschriften en in blogs. Als deze wolk voorbij komt is hij eigenlijk altijd roze en net iets minder vaak een beetje grijs. Bij veel mama’s gebeurt het vaker dat ze vertellen over de fijne tijden. Alleen de minder fijne momenten van het mama zijn worden niet besproken.
Wat nou als je geen roze wolk voelt?
Zo wordt ook het niet aanwezig zijn van een roze wolk niet besproken. Dat is een absolute no go om te laten doorschemeren op social media. Misschien zelfs tijdens een koffietje met een vriendin. Want zeg nou zelf: “Je kan toch niet een ander gevoel hebben dan een roze wolk?”. Helaas, dat kan wel en ik kan daar alles over vertellen. Ik noem mezelf liever geen ervaringsdeskundige op dit gebied. Maar ik weet wel hoe het voelt als de wolk een beetje anders kleurt dan de gemiddelde mama. Ik neem jullie mee hoe ik de begintijd met Dex heb ervaren en hoop dat jij als (nieuwe) mama hier erkenning in kan vinden. Dat je weet dat je absoluut niet alleen bent!
Mijn bevalling van Dex
Op 15 oktober 2018 in het ziekenhuis in Heerlen is Dex om 12.30 uur geboren. Eerlijk gezegd kan ik mij niet ontzettend veel van het moment herinneren, maar komen er geregeld vlagen aan mij voorbij vliegen. Daar hoort ook het eerste moment dat ik Dex in mijn armen had bij. Lieve mama, dit moment vergeet je niet, maar kan wel als een roes aan je voorbij gaan. Dat gebeurde bij mij! Hoe ontzettend blij, gelukkig en opgelucht ik was dat ik hem in mijn armen kon sluiten. Dat hij goed huilde en gezond was. Zo ontzettend leefde ik ook in een roes.
Ik heb geen narcose gehad en mijn morfine was inmiddels ook al uitgewerkt, maar ik was ontzettend moe van de bevalling en alle indrukken. Zonder teveel in details te treden: mijn placenta liet een heel klein beetje op zich wachten, ik moest gehecht worden (lukte niet helemaal) en er stond een kinderarts klaar om Dex te onderzoeken (want hij had verhoging). Er waren dus ontzettend veel mensen op mijn kamer en ik dacht bij mezelf.. Euhm, wat moet ik nu eigenlijk allemaal voelen. Is dit het nou? En hoe kan het dat dit kwetsbare wezentje uit mijn buik is gekomen? Nee joh, je hoeft mij echt het welbekende verhaal niet uit te leggen, maar het was zon gek moment.
Ontzettend veel gedachten door mijn hoofd tijdens de bevalling
Ook mijn gedachtes waren op dat moment onwijs aanwezig, van ik haal het einde van mijn bevalling niet tot ik weet niet zeker of ik hem wel hoor huilen en is alles goed? Nee het gevoel waar je op voorbereid wordt dat er een soort van confetti omlaag komt en je elkaar super verliefd aan kijkt (gebeurde wel heel even) was bij mij snel om. Ik wist niet wat er allemaal gebeurde en wilde eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk naar mijn kamer. Ik denk dat ik op de kamer nog wel een paar keer heb gevraagd aan Ralf of alles echt was en of alles echt goed was gegaan. En of dat lieve kleine mannetje wel echt van ons was. Tuurlijk zullen we allemaal een soort zelfde assortiment aan vragen door ons hoofd hebben gehad, maar was jij er ook zo extreem mee bezig of was jij alleen maar verliefd naar je man en kind aan het kijken?
Een grijze wolk na de bevalling?
De dagen na mijn bevalling gebeurde er echt onwijs veel. En ik wilde het echt voelen, ik wilde echt genieten, maar het was best wel zwaar. Tuurlijk zette ik dat laatste niet met grote letters op Social Media en showde ik vooral foto’s van mijn prachtige kereltje en mijn lieve man. Eerlijk is eerlijk, op dat moment voelde het dan ook echt zo. En had ik ook echt net zoals veel mama’s even de roze wolk. Alleen deze roze wolk was bij mij ook geregeld best wel grijs. En daar lieve mama, daar hebben ze mij het minst op voorbereid. Ik wist dat ik er vatbaar voor zou zijn, vatbaar voor misschien een postale depressie of mijn angststoornis die zou verergeren, maar niet dat het eigenlijk normaal is dat je de grijze wolk misschien iets vaker boven je hoofd had hangen dan de roze. Daarom was ik er altijd zo mee bezig om hem juist wel te ervaren. Ik moest en zou mij super goed voelen!
Weg was de roze wolk
Na 4 maanden thuis ging ik weer werken. Mijn zwangerschapsverlof zat erop en ook Ralf was begonnen met zijn nieuwe baan. Dat zou betekenen dat hij soms 1 á 2 nachten of misschien wel meer weg kon zijn. Ik was vaak nog bang, alleen was er maar 1 iemand die hier geen last van had en dat was mijn kleine vriendje Dex. Naast Ralf mijn nieuwe grote liefde. Toch voelde ik me steeds weer gespannen. Ik moest werken, op tijd vertrekken, Dex naar de opvang brengen, 100 x appen naar iedereen of het wel goed ging met mijn boef.
Eindeloos veel zorgen als nieuwbakken mama
Zorgen, zorgen, zorgen… Deze zorgden ervoor dat ik nog steeds niet 24/7 op een roze wolk zat en het soms echt heel erg zwaar had. Wat moest ik doen? Ralf kon ik niet de hele tijd bellen en ja mijn ouders/ vriendinnen wilde ik niet de hele tijd “lastig” vallen. In het begin kon ik de verloskundige wel bellen of appen, maar dat hield ook een keer op. Mijn moeder is hierin wel echt mijn steun en toeverlaat geweest. Als ik weer iets nodig had of er even doorheen zat kon ik heel simpel even haar met tranen in mijn ogen bellen. Ze stelde me gerust of kwam even langs. Vaak samen met mijn vader. Een knuffel of een aantal simpele woorden doen je dan goed.
Geloof me als ik zeg dat Dex zeker geen moeilijk baby was. Overdag wilde hij veel zien en ondernemen (in hoeverre een baby dat kan) en ’s nachts sliep hij al snel door. Het was vooral IK die ervoor zorgde dat de roze wolk niet roze was. En eigenlijk kan je er zo weinig met mensen over praten. Zij zien alleen maar de leuke dingen die je doet, de mooie dingen die je hebt en hoe goed je het allemaal voor elkaar hebt. Wij gingen er namelijk al snel met zijn alle op uit, maar alles erom heen gaf mij echt vaak het gevoel dat ik het niet goed deed. En zo ontnam ik mezelf de roze wolk. Ik blies hem letterlijk een andere kant op en zoog de grijze wolk naar mij toe. Genieten vond ik moeilijk en dankbaar zijn al helemaal. En zeg nou zelf, die roze wolk verdienen we toch allemaal?
Hoe gaat het nu?
Inmiddels zijn we 2 jaar verder en als ik nu terug kijk naar de begin tijd met Dex en de korte tijd erna denk ik dat ik echt oprecht veel eerder aan de bel had kunnen trekken. Ik wilde het echter allemaal zelf doen en zorgde er zelf voor dat ik mezelf geen prioriteit gaf. Het kwam wel weer goed en met een beetje praktijkondersteuning zou ik er wel weer komen. En dat was ook steeds zo. Er waren momenten de afgelopen 2 jaar dat ik mij helemaal top voelde (alleen voelde ik het niet echt). Maar toch was er snel weer een klein zuchtje die mijn roze wolk wegblies.
Nu 2 jaar verder kan ik je vertellen dat ik een licht roze wolk bij mij draag, dat ik het echt voel (de warme deken). Ik ben ontzettend blij met mijn gezin, mijn allerliefste zoon (ook zijn peuterbuien) en ons prachtige leventje. Daar ben ik gekomen door beter naar mijn lichaam te luisteren, beetje te laat natuurlijk, maar ik heb het wel gedaan. Ik heb hulp gekregen, heb de nodig rust gepakt en zorgde er samen met verschillende hulpverleners voor dat ik gekomen ben waar ik nu sta. Onwijs trots! Ik durf dan nu ook de minder leuke momenten te delen, maar blijf de leukste momenten wel het vaakst delen. Dat is precies waardoor andere mama’s ook een lach op hun gezicht krijgen. Voorlopig voel ik mij top. En als er weer een moment voorbij komt dat de wolk grijzig is? Dan accepteer ik deze wolk, ik knuffel hem en zorg dat ik de juiste tools voor handen heb om deze wolk aan te gaan. Uiteindelijk blies ik hem in het verleden verder weg, maar heb ik geleerd om ook van die kant van mezelf te houden.
Luister naar jezelf, zoek de juiste hulp!
Ik vind het altijd een beladen onderwerp. Een echt taboe in het leven van de meeste mama’s. En ik weet zeker dat ook jij wel eens van die momenten hebt gekend dat je tussen alle gaatjes en hoeken gezocht heb naar je roze wolk. Ik lees, zie en hoor nog veel te vaak dat er niet veel over gepraat wordt. Kijk naar mij, ik had veel eerder naar mezelf moeten luisteren en echt luisteren naar de hulp die mijn lichaam vroeg. Dat is natuurlijk achter af, maar ik hoop dat jij nu denkt….”Het wordt tijd om hulp in te schakelen”.
Er zijn genoeg manier om te komen waar ik nu sta. Iedereen heeft zijn eigen manier van aanpakken en de manier waar je erin staat. Lieve mama, nieuwe mama, aanstaande mama en zelf papa. Deze roze wolk mag er gewoon zijn, maar de grijze ook, want je bent maar een mens en je moet het vooral goed doen voor jezelf! Weet je?! Andere mama’s en papa’s doen ook maar wat en het hoeft echt niet altijd perfect te zijn. Dat je niet praat omdat je bang bent dat je gevoelens stom zijn of misschien zelfs niet te begrijpen zijn voor de buitenwereld. Dat je een slechte moeder bent omdat je die roze wolk helemaal niet ervaart of niet voelt. Zoek de juiste hulp die bij je past, sla een vriendin in de armen en praat erover met elkaar tijdens een kopje thee (of een kopje koffie). Het heeft mij onwijs geholpen en verder gebracht dan ik nu had gehoopt.
En zoek je een coach? Kimberly zal je graag helpen! Zij heeft mij in ieder geval weer een bepaalde glow over mijn wangen gegeven. En heeft me doen inzien dat ik een hele leuk, jonge mama, maar ook een vrouw ben.
Liefs mama Suus
