De speelafspraak overleven?
Op mijn to-do-lijstje staan nog een aantal taken die ik écht deze middag gedaan wil hebben. Ik kom echter nergens toe, want er is een vriendje meegekomen uit school. Alsof ik niet al genoeg heb aan mijn eigen twee rommel producerende, poep- en piesgrappen roepende, ruziemakende en appelsap slurpende snotmonsters. Nu ze elkaar kunnen vermaken scheelt dat wél weer animatieverzorging van mijn kant. Maar toch ben ik de hele middag druk. Met opletten, vooral. En opruimen (je weet maar nooit wat zo’n kind thuis door brieft en bovendien is er een ophaalmoment dat zich mogelijk niet beperkt tot de gang). En als een kip zonder kop door mijn eigen huis fladderen.
Het doet me denken aan situaties waarin er een monteur voor het een of ander in huis rondloopt. Dat ik opgelaten vraag of er koffie gewenst is, en ik nooit weet waar ik moet gaan zitten. Of wat ik moet gaan doen en wat niet. Sowieso niet naar de wc want dan zul je net zien dat ze op dat moment iets moeten vragen. Nu kan een extra kind gewoon een koekje of een appel voorgeschoteld worden, en ik ga ook gewoon naar de wc -wel op een moment dat ik niet verwacht een “MOEDER VAN JOAS!!!” te horen- maar verder loop ik er net zo hard met mijn ziel onder de arm bij. Wachtend op het moment dat er een brandje geblust moet worden of een plas limonade opgedweild. Mezelf afvragend of het kind in kwestie eigenlijk wel zonder ouderlijk toezicht mee mag naar dat speeltuintje om de hoek. Twijfelend over wél of niet boos worden als er ongewenste woorden (of spullen) door de kamer vliegen. Waar spreek je andermans kind op aan, en vooral hoe? En kan ik ze even tv laten kijken of ben ik dan heel onverantwoord bezig? Hoe vaak moet ik kijken of het goed gaat als ze boven spelen? Zal ik toch alvast even snel stofzuigen? Dat speeltuintje… Straks ligt er nog eentje in de kreukels door mijn afwezigheid.
Op het schoolplein zie ik moeders ogenschijnlijk enthousiast hele kuddes vriendjes en vriendinnetjes meenemen. “Nee hoor, hij kan wel blijven eten, wel zo gezellig!” Ik ben niet zo’n moeder. Overprikkeld van het geluid van andere kinderen, het gedrag van andere kinderen en de uitwerking van andere kinderen op mijn kinderen, maar nog het meest van mezelf tijdens de verantwoordelijkheid over andere kinderen, sla ik me door de playdate heen. Ik ben zo druk met opletten of alles goed gaat en zorgen dat mijn huis niet binnen 5 minuten in een krijspaleis verandert dat ik geen ruimte in mijn hoofd heb om ook maar aan iets van mijn geplande taken te beginnen. Terwijl ik natuurlijk eigenlijk best een wc zou kunnen schoonmaken tijdens het legoën of een telefoontje plegen als ze in dat verrekte speeltuintje zijn. En ja, uiteindelijk vind ik het hartstikke fijn voor mijn zoon dat hij een leuk klik heeft met diverse klasgenoten en af en toe buiten schooltijd lekker met andere kinderen dan zijn zusje kan spelen. Heel gezellig. Voor hem.
Dus als mijn man de kinderen ophaalt uit school en belt met de vraag of er iemand kan blijven spelen antwoord ik “Eh, ja, dat kan wel, eh…, ja hoor” Het klinkt zo weinig overtuigend dat hij aanbiedt een smoes te verzinnen. “Nee, het kan. Echt.” Besluit ik. Die wc maak ik anders morgen wel schoon. Is ook veel handiger als er een jongetje komt spelen.
Deze tekst is geschreven tijdens een speelafspraak thuis, en is slechts één keer onderbroken om een ruzie te sussen en één keer om zonnebrandcrème uit te smeren over diverse kinderen.
