De tijd lijkt soms door mijn vingers te glippen
Op het moment dat ik deze blog schrijf hoeft Evi nog maar een halve dag naar school en is zij beneden aan het dansen op haar lievelingsliedjes van het Songfestival. Ik hoor tijdens het typen meerdere liedjes van Måneskin en andere deelnemers afgespeeld worden terwijl ze meezingt. Het is iets wat me een paar keer per jaar overvalt: de tijd en de herinneringen. Rond Evi haar verjaardag maar ook als er een schooljaar voorbij is bekruipt me het gevoel dat de tijd door mijn vingers glipt. We sluiten een jaar af en er komt een nieuw jaar voor in de plaats. Een jaar vol herinneringen, knuffels, discussies en liefde.
Wat gaat de tijd toch snel
De tijd vind ik bizar snel gaan en als ik naar mijn dochter kijk zie ik de ene keer die pré puber die ze inmiddels is. Maar de andere keer zie ik dat kleine meisje waar ik op de meest bijzondere dag in mijn leven kennis mee maakte. Het meisje waar ik de ene dag niet genoeg van kan krijgen en die ik de andere dag het liefste zo snel mogelijk naar bed breng. De dagen vliegen voorbij als je een ouder bent zeiden mijn ouders. Ik dacht altijd dat het onzin was, dagen konden toch niet anders zijn?! Maar ze hadden gelijk en het leven vind ik steeds weer voorbij vliegen. Door de verjaardag van mijn kind en haar laatste schooldag die in aantocht is realiseer ik me blijkbaar des te meer hoe snel alles voorbij gaat.
Ik weet het nog zo goed
Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik liedjes voor haar in mijn buik zong, dit werden de liedjes die haar zouden kalmeren toen ze net uit mijn buik was. Die eerste aanraking, dat eerste moment dat zij op mijn borst te liggen kwam, de vele knuffels en de momenten dat ze bij me in slaap viel. Ik keek haar groot toen ze nog zo klein was zodat ik meer interactie met haar zou hebben en zodat zij mij kon vertellen wat er in haar omging. Maar nu kijk ik haar af en toe klein, zodat ik nog wat langer van haar kan genieten. Vond ik het vroeger soms lastig om dingen te laten vallen omdat mijn kind bij me in slaap viel, nu zou de wereld kunnen affikken maar ik verroer me niet totdat ze weer wakker is.
En ooh wat gaat de tijd toch snel
Dochters, Marco Borsato
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen
Wat is ze mooi
Wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Bewust genieten
De tijd raast voorbij en doet dat vaak in een waas, alsof je in de Hogesnelheidstrein zit. De laatste jaren probeer ik er steeds vaker bewust van te zijn dat ik af en toe ook even uitstap om van de omgeving te genieten. Telefoon weg, genieten van de momenten die we met elkaar hebben. Registreren wat er gaande is met mijn kind en opslaan voor de toekomst. Ik weet dat er momenten gaan komen dat ze zich voor mij zal schamen want als tiener zijn je ouders altijd gênant. Maar ik weet ook dat er momenten gaan komen dat haar hart gebroken gaat worden, dat ze de wereld gaat ontdekken en dat er steeds minder vaak een beroep op mij als haar moeder gedaan gaat worden.
Zou niets willen missen
Maar nu, nu heeft ze me nog dagelijks nodig en waar dat af en toe als een last kan voelen omdat ik zelf laag in mijn energie zit of veel te doen heb, zou ik het ook niet willen missen. Een blik naar mij tijdens de hockeyles om zeker te weten dat ik er nog ben. Een handje in de mijne omdat er een spannende dag op school is of een hartje op onze pols omdat het haar het gevoel geeft dat ik bij haar ben om het volgende moment me vooral heel vervelend te vinden en haar eigen ding te willen doen. Van een kleine baby die ik op mijn onderarm kon laten rusten tot aan een meisje die tot aan mijn borst komt. Steeds vaker word ik overvallen door de vraag: wanneer is zij zo groot geworden?!
