Ik blog nu een maand of 2 voor Beebs and Moms en zo ook Tamara. Het viel mij op dat Tamara’s gezin en dat van mijn bijna elkaars tegenovergestelden zijn, bijvoorbeeld qua grootte van het gezin en leeftijd van de kinderen. En dus stuurde ik Tamara laatst via Instagram een berichtje met de vraag of ze het leuk vond om elkaar te interviewen over hoe het is om de moeder te zijn in ieder van ons gezin. Lees je mee?
Hoe is het moederschap van een groot gezin en van een klein gezin?
Het leek me leuk om de verschillen tussen onze gezinnen te bekijken. Zijn die net zo groot als dat op de eerst blik lijken of valt dat eigenlijk best wel mee?
1. Had je altijd al een kinderwens?
Petra:
Ik kan me niet herinneren dat ik een sterke kinderwens heb gehad. Als ik kinderen zag, bij familie of zomaar op straat of in de supermarkt, dacht ik wel ‘ach, wat schattig’, maar ik kreeg daarbij niet het gevoel dat ik dat ook wilde. Ik was -en ben- heel erg gehecht aan vrijheid en regie en heb kinderen ook lang gezien als ‘beperkend’: je kunt niet zomaar even ergens heen en dat vond ik een vervelend idee. Op mijn 29ste leerde ik mijn man kennen, die toen al 2 kinderen had. Ik zag hoe hij met ze omging en hoe ze juist iets toevoegden aan het leven en toen klikte het: met hém zou ik het wel willen! Voor mij moest het dus eerst heel concreet en tastbaar worden, voor ik de kinderwens echt voelde. Toen vond ik het ineens niet spannend meer. Helaas duurde het toen nog een hele tijd voor we eindelijk onze dochter mochten verwelkomen.
Tamara:
Zeker! Van kleins af aan wist ik al dat ik kinderen wilde. Niet zoveel overigens, maar als ik aan de toekomst dacht, zag ik mezelf zeker als moeder. Ik zei ook altijd dat ik voor mijn vijfentwintigste moeder wilde zijn en dit is gelukt. Ik kon en kan me ook niet voorstellen dat ik oud zou worden zonder kinderen. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik 5 gezonde kinderen heb. Ik realiseer me heel goed dat dit niet vanzelfsprekend is.
2. Wat vind je het leukst aan moeder zijn?
Tamara:
Het allerleukste aan moeder zijn vind ik dat ik van zo dichtbij de ontwikkelingen van mijn kinderen mag meemaken. Zo mooi om te zien ook hoe ieder kind zo anders is en dat maakt ieder kind speciaal. Ook ben ik gek op alle tradities en feestdagen. Om deze te mogen vieren met mijn gezinnetje maakt me echt gelukkig.
Petra:
Dat herken ik wel, die ontwikkelingen! Het leukste aan moeder zijn, vind ik dat Lena me altijd verrast, op welke manier dan ook. Ik sta te kijken van alle ontwikkelingen die ze doormaakt in zo’n korte tijd (ze is nu 7 maanden) en daardoor heb ik vaak een gevoel van verwondering. Ook vind ik het mooi om haar onschuld te zien: ze heeft nog geen idee van wat de consequenties van haar acties zijn. Ze heeft nog geen besef van regels, gewoontes, ellende in de wereld, politiek, niets van dat alles. Het feit dat ze zo’n onbeschreven blad is, maakt dat alles nog mogelijk is en dat vind ik echt een hele mooie kans voor mij als haar moeder.
3. Wat zijn je uitdagingen als moeder?
Petra:
Mijn grootste uitdaging heeft direct te maken met wat ik het leukste vind aan moeder zijn, namelijk dat ik het ook wel een grote verantwoordelijkheid vind om Lena klaar te stomen voor het leven. Ik zou het heel erg vinden als ik op jonge leeftijd iets verkeerd doe, waar ze de rest van haar leven last van heeft. Daarom probeer ik heel bewust te ‘moederen’, maar probeer ik ook om niet door te slaan hierin. Fouten maken hoort er nou eenmaal bij.
Tamara:
Zonder na te hoeven denken: mijn ongeduldigheid! Ik denk dat ik in de afgelopen 16 jaar zeker wel stappen hierin heb gezet. Maar ik zal nooit een moeder zijn met alle geduld van de wereld hihi. En de allergrootste uitdaging is om al mijn kinderen op te laten groeien tot eerlijke, zelfstandige en vriendelijke volwassenen.
4. Wat is er veranderd in je leven sinds je moeder bent?
Tamara:
Ik denk dat ik liever ben geworden. Het moederschap heeft mij wat zachter gemaakt. Daarbij ben ik bij ieder kind vergeetachtiger geworden. Ik onthoud echt niets meer!
Voor mijn zwangerschap werkt ik fulltime in een winkel en sinds ik moeder ben heb ik nooit meer fulltime gewerkt. Behalve dan thuis als gastouder. Verder altijd parttime en nu werk ik thuis. Ik doe de administratie voor mijn vriend.
Petra:
Ik snap wat je bedoelt met dat je zachter bent geworden. Ik word nu bijvoorbeeld sneller emotioneel wanneer ik een film of serie zie waarin het tussen ouders en kind(eren) moeizaam gaat.
Mijn lijf is natuurlijk veranderd, dat is nog steeds wel even wennen, maar gaat me best oké af. Maar wat ik het meeste merk, is dat ik meer in een ritme leef, dat van Lena. Nu zijn we natuurlijk op Tenerife en werk ik maar een paar uur per week en mijn man helemaal niet, dus waarschijnlijk gaan we meer verandering merken als we weer in Nederland zijn en ons leven anders gaan invullen.
5. Wat voor invloed hebben kinderen op je relatie?
Petra:
Ik denk dat ons fertiliteitstraject (ICSI) meer invloed heeft gehad op de relatie met mijn man, dan Lena nu invloed heeft. Jarenlang hoop hebben, slecht nieuws krijgen, pijn ervaren op allerlei manieren en al je andere wensen op de pauzestand, bracht in eerste instantie niet het beste in ons naar boven. Daar hebben we een weg in gevonden door te praten en door een paar sessies relatietherapie te volgen. Nu Lena er is, merk ik dat we allebei enorm opgelucht zijn: het is gelukt, we hoeven niet meer ons leven om ziekenhuisafspraken heen te plannen en we kunnen nu met een dankbaar gevoel verder in het leven. Lena geeft in die zin heel veel vreugde.
Tamara:
Toen ik Johan leerde kennen had ik al drie kinderen. Wij hebben dus nooit een onbezorgde tijd samen zonder kinderen gekend. Uiteraard hebben de kinderen veel invloed op onze relatie. We moeten er altijd rekening mee houden. We proberen echt onze momentjes samen te pakken, maar het blijft lastig. We vinden het het fijnst om eens per jaar een nachtje weg te gaan samen, maar in de praktijk is dat soms lastig te regelen. We zijn blij dat de oudste nu zegt dat hij wilt oppassen. Dus binnenkort maar eens iets plannen!
6. Welke waarden wil je aan je kinderen meegeven?
Tamara:
De allerbelangrijkste vind ik eerlijkheid. Dit vinden mijn vriend en ik ook heel erg belangrijk in de opvoeding. Wij vertellen de kinderen uiteraard niet alles, maar als ze iets vragen zullen we ze altijd eerlijk antwoord geven. We accepteren ook echt geen leugens van de kinderen. Eerlijkheid duurt het langst.
Ik wil de kinderen ook meegeven dat het belangrijk is dat ze doen in het leven wat ze echt gelukkig maakt en niet wat de omgeving van ze verwacht. Daarbij vinden mijn vriend en ik het ook heel belangrijk dat ze zelf hun kamer opruimen en schoonmaken en de oudsten ruimen de vaatwasser uit bijvoorbeeld. Het zijn niet veel klusjes, maar we vinden het belangrijk dat ze leren dat ook deze dingen bij het leven horen.
Petra:
Haha, heb je even? Ik heb zoveel dingen die ik Lena mee wil geven en ik moet daar eigenlijk eens keuzes in gaan maken. Ik denk dat het allemaal neerkomt op ‘vraag je altijd af waarom je iets doet’. Laat ik eerlijkheid als voorbeeld nemen: ik vind eerlijk zijn heel belangrijk, maar zal Lena niet leren dat ze altijd eerlijk moet zijn of tegen iedereen eerlijk moet zijn. Er zijn altijd redenen om ervoor te kiezen om niet eerlijk te zijn en als dat haar keuze is en ze is oké met de mogelijke consequenties: prima! Alles is oké, als het voor haar oké is. Ze mag haar eigen weg bepalen, ook als dat afwijkt van wat de wereld als normaal ziet.
Verrassende verschillen tussen een klein en groot gezin!
Zoals je ziet, verschillen onze antwoorden best van elkaar, maar er zijn ook zeker overeenkomsten. De ontwikkelingen van je kind meemaken zijn enorm mooi om te zien. De relatie met je partner vergt bewuste aandacht. Blijkbaar wordt je door moederschap een softie (een grapje met een kern van waarheid 😉). Maar bovenal: we willen dat onze kinderen gelukkig worden en hun eigen geluk prioriteit maken.
