Die ene grote wens…

Altijd al had ik de wens om moeder te worden. 1,5 jaar geleden besloten wij te beginnen aan dat wat het grootste avontuur van ons leven moest worden. Wég met die pil. Nooit hadden we gedacht dat we in zo’n nachtmerrie terecht zou komen voor die ene grote wens.

Positieve zwangerschapstest

Toen we na twee maanden een positieve test in handen hadden, was het ongeloof groot, maar de blijdschap overheerste. Zo snel zwanger. Wát een geluk! We genoten samen volop en bespraken manieren waarop we onze families zouden kunnen verrassen. Heerlijk zo’n geheim, alleen van ons!

Bloedverlies..

Toch maar even de verloskundige bellen, want weet ik veel?! En google is niet mijn beste vriend.
De verloskundige zei dat het niets hoefde te betekenden, als het maar niet erger werd.
Erger? Nee joh! Dat zou ons niet overkomen. Dus hup mijn vriend ging een weekend naar de Ardenne en ik gewoon aan het werk.

Eenmaal op werk. HELP! Het leek wel of alle sluizen open stonden. Terwijl ik les gaf aan de kids, liep ik constant naar het toilet. Elke keer met de hoop dat het gestopt was, maar helaas, dat was totaal niet het geval! Het bleef maar komen. Snel m’n tranen wegvegen en weer met een smile voor de klas.. Want tja dit kon erbij horen had de verloskundige gezegd en ik kon toch moeilijk 9mnd thuis blijven?! Eind van de middag had ik het niet meer en belde ik de huisarts, ik mocht even langskomen. Er zat bloed in m’n urine en ik had geen blaasontsteking, nee duhh ik ben/was zwanger. Ze maakte een afspraak voor dinsdag bij de verloskundige, dan zouden ze met een echo gaan kijken of het kindje er nog zat.

Ik voelde mij vreselijk alleen, Thorben in de Ardenne, m’n ouders in het buitenland en niemand die dit nog wist. Gelukkig woont mijn tante dichtbij. Overstuur belde ik haar op, tuurlijk mocht ik langskomen. Na een dikke knuffel, kletsten we wat en kwam ik tot rust. Het bloedverlies was minder, dus fingers crossed dat dit met een sisser af zou lopen.

‘S avonds ben ik gaan bbq-en met vriendinnen en daar begon het bloedverlies weer. Ik verzon een smoes waardoor ik weg moest en in tranen belde ik Thorben. Hij besloot de volgende ochtend naar huis te komen. Fijn!! Ik miste hem meer dan ooit.

Hoop houden

De dagen daarna vulden we met huilen, hoop houden en 5 seizoenen Penoza kijken. Dinsdag gingen we vol moed naar de verloskundige. Binnen 5min. stonden we weer buiten. Ik zie niets mevrouw, u bent het kindje verloren. We konden toen weinig emotie tonen. We waren zó moe van die onzekerheid. En nu wisten we tenminste waar we aan toe waren. We hebben iedereen op de hoogte gebracht van ons verlies, omdat we het fijn vonden om het te delen.

We probeerden ons leven weer op te pakken. We spraken er veel over, maar toch leek het niet over ons te gaan. Naïef als ik was, dacht ik dat als we één keer zo snel zwanger zouden zijn, het de volgende keer wel weer zou lukken. Niets was minder waar. De maanden gingen voorbij en er gebeurde niets. Gelukkig hadden wij de afleiding van de verbouwing van ons huis, maar elke keer als ik ongesteld werd was het verdriet erg groot.

Weer een positieve zwangerschapstest

Precies in het weekend waar we uitgerekend waren van zwangerschap 1, hadden we weer een positieve test in handen. Dolblij waren we. En wat bijzonder, rond deze datum! De onzekerheid was direct voorbij en geen seconde dacht ik na dat het weer mis kon gaan. Tot de eerste echo had ik geen bloedverlies, dus vol enthousiasme gingen we naar de verloskundige. We zagen het direct op de echo. Dit was niet goed! Mijn vriend kneep in m’n hand en de verloskundige zei: ‘ik ben bang dat ik jullie weer teleur moet stellen’. De vruchtzak was mooi gegroeid, maar het kindje niet.
Wat een klap! Zo onverwacht! Mijn eerste reactie was: en nu wil ik naar het ziekenhuis.

Dat mocht gelukkig ook. Maar eerst wilde ik mijn lichaam de kans geven om ‘het’ zelf op te lossen. Werken ging even niet. Ik wilde niet weer een kindje op mijn werk verliezen.
Heerlijk vond ik het om praktisch bezig te zijn en afleiding te zoeken, dus we hebben de vloer wit geschilderd. Nachten lang geknuffeld, gehuild en gepraat. Na twee weken wachten, was het genoeg.

Lees alle verhalen over Zwangerschapsverlies terug

Naar het ziekenhuis

De afspraak bij de gynaecoloog was gemaakt. Ergens had ik stiekem nog een beetje hoop dat hij zou zeggen dat het allemaal één grote fout was. En dat het kindje heerlijk groeide in mijn buik.
Maar natuurlijk was dat tegen beter weten in. Eenmaal binnen bleek het inderdaad niet goed te zijn, hij gaf wel aan dat dit waarschijnlijk domme pech was en dat we echt ooit ouders zouden worden.
Heel fijn om hieraan vast te houden!

De arts gaf aan dat ze liever geen curettage deden, dus besloten we ter plekke medicatie in te laten brengen. Hup! Pillen erin en afwachten maar. Diezelfde middag kwam de miskraam op gang. Fijn was het niet, maar toch was het een hele opluchting, want mijn hoofd was al verder in de verwerking dan mijn lichaam. Na een paar dagen had ik een goede check in het ziekenhuis. Vrijwel alles was uit mijn baarmoeder en de rest zou wel verdwijnen met de volgende menstruatie. Of toch niet?

Wat was dit?!

Een paar uur later kon ik niet meer rechtop staan van de pijn in mijn buik. Ik was alleen thuis en appte naar mijn vriend dat hij zo snel mogelijk naar huis moest komen. Helaas werd de pijn alleen maar erger, dus ik besloot het noodnummer van de gynaecoloog te bellen. Toen er opgenomen werd, gaf de persoon aan dat dit geen noodnummer was en hij hing op. Ondertussen was ik in lichte paniek. Wat was dit? En wat deed dit veel pijn!

Ik ben maar onder de douche gaan staan/zitten/liggen en belde tegelijkertijd de huisartsenpost. Tuurlijk, in de wacht… “Druk op 1 als het gaat om leven of dood.” Volgens mij heb ik die zin wel 20x gehoord. Nee! Ik ga niet dood, maar dit doet wel vreselijk veel pijn!

Na 5 minuten nam er eindelijk iemand op. Zij vertelde dat het waarschijnlijk weeën waren die ervoor gingen zorgen dat mijn baarmoeder helemaal schoon zou worden. Ik mocht pijnstillers nemen en moest afwachten. Wéér afwachten? Ik haat het! Ik kan eigenlijk helemaal niet afwachten! Ik gá altijd gewoon. Uiteindelijk kwam er persdrang en zag ik een lege ballon mijn lichaam verlaten. Gelukkig was mijn vriend op dat moment net binnen. Compleet in paniek schreeuwde ik naar hem “Wat is dit? Haal het weg!” Waar hij de kracht en moed vandaan haalde om ‘het’ weg te halen weet ik niet, maar wat was ik blij dat hij er was!

Mijn schoonvader is arts en hij vertelde ons dat mijn baarmoeder zich waarschijnlijk compleet gevuld had met bloed om het laatste restje van de vruchtzak eruit te werken. Toen we eenmaal wisten wat het was, waren we direct gerustgesteld en zagen we ook direct het positieve in van deze heftige ervaring. Namelijk dat mijn baarmoeder leeg was!

4 maanden verder

Nu zijn we 4 maanden verder en hebben we net weer een miskraam achter de rug. Dit was in een heel pril en onzeker stadium, maar ik heb wel geleerd dat dit niets uitmaakt. Zodra je weet dat je zwanger bent, vult je hart zich met hoop en extra liefde. De komende maanden laten we ons DNA onderzoeken, gaan ze onder narcose mijn baarmoeder bekijken en wordt mijn bloed gecheckt op stollingsafwijkingen. De kans dat ze iets vinden is minder dan 3%, maar dan is het in ieder geval uitgesloten.

De afgelopen 1,5 jaar voelt heel onwerkelijk, maar soms komt de realiteit hard binnen.
Voor het eerst ben ik echt onzeker en bang. Kan mijn lijf dit wel? Gaat het ons ooit lukken om papa en mama te worden? Lang wil ik er niet aan denken, want de pijn is te groot. Dus ik verwerp deze gedachten en denk aan leuke dingen. Want ja! ons leven is nog steeds leuk.
Want wat een cadeau is het dat we samen zijn.

Confrontaties met de realiteit

Zwangerschapsaankondigingen vind ik heel moeilijk. Ik kom dan zo in strijd met mijzelf. Meer dan ooit ben ik blij voor iemand anders, nu ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Maar op dat moment word je ook zwaar geconfronteerd met de realiteit. Of kinderverjaardagen… Een huiskamer vol kinderen, baby’s en zwangere vrouwen. Zó confronterend! Dat zorgt thuis vaak voor een enorme huilbui. En daar voel ik mij dan weer schuldig over.

Kortom, het is één grote zoektocht naar wat ik wil, wat ik aan kan en wat ‘hoort’.
En dan kan mijn eigen gevoel nog per dag verschillen.

Om hiermee om te gaan en ons leven leuk te houden, stellen we geen dingen meer uit. Zo ben ik na de tweede miskraam begonnen met mijn eigen bedrijf, love2give. Via Instagram (love2give.m) kan je mij volgen. Ik maak kaarten, bordjes, armbandjes en kraamcadeaus. Serieus? Kraamcadeaus!
Ja, ik weet het:-) Maar het maakt mij blij, om anderen blij te maken! Komende zomer willen we een andere droom najagen, namelijk een mooie reis maken naar Australië. Maar stiekem hopen we toch op dat ene wonder, waardoor de reis niet doorgaat…

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een zwangerschap is een goede reden om iemand te verrassen met ? of ?#love2give #zwangerschap #echtepostiszoveelleuker #kaart #handlettering

Een bericht gedeeld door Manon? (@love2give.m) op 4 Sep 2018 om 9:49 (PDT)

Manon gaat ons meenemen op Beebs and Moms in haar weg naar vervulling van die ene grote wens. Ik vind het heel fijn om Manon hier een podium voor te kunnen geven. Zij maakt trouwens de mooiste dingen voor haar eigen bedrijf. Welkom bij het team van Beebs and Moms Manon, ik weet zeker dat jij met jouw verhaal veel vrouwen kunt helpen en ondersteunen! ♥