Die vreselijk donkere dag vier jaar geleden

Wetende wat er ging komen, reden we samen naar het ziekenhuis. Onze handen in elkaar verstrengeld en steun zoekend in onze liefde voor elkaar. In het ziekenhuis werd ons verteld wat er zou gebeuren maar niets bleef hangen, ik kon alleen maar aan jou denken en hoe verschrikkelijk oneerlijk dit toch was. Nu na vier jaar kan ik er alleen maar aan denken dat niets me had kunnen voorbereiden op wat er zou gaan komen.

Moeten bevallen van mijn overleden baby

Vandaag is het 4 jaar geleden dat we naar het ziekenhuis moesten om te gaan bevallen. De dag ervoor hadden we in het LUMC gehoord dat onze zoon, waar we na 17 weken al intens veel van hielden, de bloedtransfusie om zijn leven te redden niet had overleefd. In volle paniek gaf ik aan dat ik dan ook snel wilde bevallen, de andere opties voelden luguber op de een of andere manier. Zoals altijd wanneer ik erg emotioneel ben, ging ik onder de douche. Ik praatte tegen mijn buik, mijn baby, en huilde zoals ik nog nooit eerder in mijn leven had gehuild.

Die nacht kon ik amper slapen, wetende wat er zou gaan gebeuren. Hoe kun je “bewust” gaan bevallen van je baby die zo enorm gewenst is, waar je van alles voor hebt gedaan om hem te laten leven?! Pat en ik hielden elkaar vast die nacht, lamgeslagen en steun zoekende in elkaars nabijheid. We praatten tegen onze baby, koesterden die momenten dat hij nog in mijn buik zat.

En toen was daar het moment, 22 februari 2017, waarop we naar het ziekenhuis vertrokken in de wetenschap wat daar zou gaan gebeuren. In de auto huilden we samen, dit was toch niet zoals we het voor ogen hadden?! We hielden elkaars hand vast, verstrengeld in elkaar, wanhopig op zoek naar de kracht om te gaan doen wat we moesten doen. We meldden ons aan bij de afdeling verloskunde en liepen langs de kamer waar ik tijdens de zwangerschap van Evi een paar dagen had gelegen. Voor ik het wist werden we naar de bevalkamer geleid, de kamer waar ik ook van Evi was bevallen. Niet alleen zorgde dit voor een dubbel gevoel maar het voelde ook alsof dit zo moest zijn: bevallen van mijn beide kinderen op precies dezelfde plek.

Alle mogelijkheden werden aan ons uitgelegd maar niets kwam ECHT binnen. Bij een aantal dingen zei Pat dat hij dat echt niet wilde, we probeerden elkaar te vinden in de mogelijkheden en in het midden. De tranen verbonden ons. Voor veel mogelijkheden die houvast zouden kunnen bieden was de zwangerschap net te jong, ondanks de zeer uitzonderlijke situatie. We moesten van alles zelf regelen maar overzagen het niet meer. Gelukkig was daar mijn moeder (vol in haar chemo) die haar best deed om ons te ontlasten en om ons afscheid op onze manier te laten doen.

Verderop in de gang, in de kamer naast ons werd nieuw leven geboren. We hoorden de moeders hun best doen en er werden excuses gemaakt voor de “geluidsoverlast”. Ik kon er alleen maar blij om zijn dat niet iedereen in onze situatie zat, dat er andere moeders hun prachtige baby’s zouden zien opgroeien. En toen kwam dat moment dat de (opgewekte) weeën sterker werden, ik voelde mijn water breken. Paniek greep me bij mijn hart want dit mocht toch allemaal niet echt zo zijn?! Dit moesten we toch niet alleen doen?! Ik probeerde mijn weeën tegen te houden totdat de verloskundige erbij was en voor ik het wist werd de navelstreng door Pat doorgeknipt.

Onze zoon was geboren. Stil en zonder gehuil. Veel te vroeg en veel te klein. Ondanks alle inzet van onszelf en de experts, verre van hoe het had moeten zijn. Mijn hart zwol van liefde voor onze zoon maar brak tegelijk om alle herinneringen die we nooit zouden gaan bouwen samen. In het door ons uitgezochte rieten mandje werd onze zoon gelegd, foto’s werden gemaakt door de kraamverpleegkundige. Foto’s die ik na 4 jaar nog steeds niet heb kunnen bekijken, wel de foto’s die we zelf hebben gemaakt. Vol liefde maakten mijn ouders, mijn zus en zwager kennis met ons kind, werd hij met pure liefde verwelkomd in ons gezin. Deel van ons allen, ondanks dat wat niet zou komen.