Dit pakte covid van mij af
Het mailtje in mijn inbox, getiteld ‘uitnodiging startmoment’ doet mijn hart overslaan. Het betreft het startmoment op de basisschool. Voor mijn jongste. Mijn meisje. Mijn nu-nog-peuter-maar-straks-kleuter. Nog maar eventjes en dan is ze 4 jaar. Dan wordt er weer een fase afgesloten. Straks ben ik moeder van twee schoolgaande kinderen. Een gek idee.
Het maakt me boos en verdrietig
Ze zal de peuterspeelzaal gedag zwaaien. De plek waar ze af en aan, regelmatig onderbroken door toedoen van het virus, twee ochtenden per week speelde en oefende. Waar ze leerde om zich te laten troosten door iemand anders dan mij. Waar ze dingen meemaakte met andere kinderen dan haar grote broer. Waar het eerste stukje loslaten begon. En waar ik nog nooit binnen ben geweest.
Het maakt me boos en verdrietig. Slechts één keer heb ik de ruimte van binnen gezien, bij de intake. Daarna heb ik haar altijd buiten, bij het hek -geen ouders op het plein- over moeten dragen aan de juffen. Huilend, in eerste instantie. Ik kon haar nog horen als ik al lang en breed de hoek om was. Vrolijk zwaaiend, uiteindelijk, na de eerste maanden wennen. Nooit heb ik haar naar binnen getild. Nooit heb ik nog even samen een puzzeltje gemaakt of balletjes gerold van vieze gele klei voordat ik afscheid nam. Nooit heeft ze trots kunnen laten zien waar alle spelletjes en boeken stonden en dat er een pinapparaat bij de winkelhoek was. Nooit ben ik hulpmoeder geweest bij een feestelijke activiteit. Ik ben niet eens bij haar traktatiemoment geweest. Hoe kan ik iets afsluiten wat voor mijn gevoel nooit echt is begonnen?
Voor haar maakt het weinig uit. Ze is tenslotte niets anders gewend. Blijkbaar is dit hoe het gaat, en dus doet ze wat er verwacht wordt. Alleen naar binnen. Alleen naar buiten. De peuterspeelzaal als een vesting voor alleen de kinderen en de lieve juffen. Ze vertelt over haar dag en met dank aan de foto’s van de juffen zijn er aanknopingspunten om te praten over wat ze zoal meemaakt op een ochtend. Maar voor mij is het anders, en nu is het afgelopen. Nu zal ik ook nooit meer naar binnen gaan. We moeten zonder meer door naar de volgende fase. Een overgang waar ik bij de oudste van kon genieten, naar uitkijken. Er was voorpret, ook spanning natuurlijk, en nieuwsgierigheid. Maar ook dat heeft covid afgenomen. Want wie durft zich in deze tijden nog ergens op te verheugen? Wetende dat overal zomaar weer een streep door gezet kan worden. Na twee jaar teleurstelling op teleurstelling te hebben ervaren.
Zij. Zij durft dat. Elke dag vraagt ze wanneer ze ‘bij de grote school mag kijken’. Ze glundert en is ook zichtbaar wat gespannen wanneer we praten over de kleuterklas en het kleuterplein en de kleuterjuf, en alles wat haar te wachten staat. Voor haar is het zoals het is. Elk moment bestaat alleen uit dát moment. Zonder bezig te zijn met hoe het eigenlijk had gemoeten. Mijn nu-nog-peuter-maar-bijna-kleuter is een meesteres in dat wat wij kwijt zijn geraakt en waar covid ons pijnlijk op heeft gewezen. Het leven is niet maakbaar en er is verdomd weinig waar we écht controle over hebben. Dus ik doe met haar mee, dag voor dag, stap voor stap, moment voor moment. Maar een beetje zeer doet het wel.
Lees hier alle blogs van Tessa op Beebs and Moms
