Eerder schreef ik al dat we afscheid namen van de babyfase. Maar ineens was daar het moment dat het afscheid van alles dat was en had moeten zijn wel heel confronterend binnenkwam. Doorgaan doet soms pijn, ook als het beter is.

Doorgaan doet soms pijn

Ik probeer te sporten en weer stoot ik mijn been aan je. Ik foeter wat op je want wegdoen wil ik nog niet, kan ik nog niet. Je staat daar al op die zolderkamer sinds de verhuizing, daarvoor had Patrick je al uit elkaar gehaald. Nadat ik met Evi in mijn buik al meerdere keren naar jou en je soortgenoten had gekeken kozen Patrick en ik je uit. We wisten nog niet dat Evi een Evi was, ze had net zo goed een Evert kunnen zijn.

Maar je huis werd opgeheven en in die opheffingsuitverkoop sloegen wij onze slag. We kochten je en liepen verliefd weer naar buiten. Jij zou ervoor zorgen dat onze baby lekker kon slapen, dat we schone luiers konden geven en dat we de eindeloze berg kleertjes konden opbergen. Ik zag van alles voor me en vooral ook hoe er misschien wel meerdere kindjes gebruik van jou zouden maken. Dat was ook de reden dat toen Evi te groot werd voor jou, dat er delen van jou uit elkaar werden gehaald en dat je naar de zolder verhuisde.

Op een gegeven moment pasten de kleren van Evi niet meer in de kast. Dus ook deze werd dus vervangen door een groot exemplaar. De kast verhuisde naar de kleine kamer want daar zou met zo’n 20 weken een klein baby’tje weer gebruik kunnen gaan maken van jou, de babykamer. Maar dat liep allemaal anders en nu is die kleine kamer een speelkamer. En eigenlijk staat die kast daar ook maar een beetje ruimte op te vullen. Net als dat ledikant, de commode en de wandplank dat op de zolder doen.

Met een hoop pijn en moeite besloten we dus maar dat we afscheid moeten gaan nemen van je. Dat baby’tje waar we zo hard op hoopten zal er niet meer gaan komen. En daarom ging Patrick je maar weer in elkaar zetten, om te kijken of alles nog wel compleet is en zodat we foto’s konden maken. Wat een verschrikkelijke confrontatie! Weten dat jij in elkaar gezet zou worden in de week dat we vervolgens bezig waren met de begrafenis van onze zoon. Weten dat er nooit meer een kindje van ons in jou zal komen liggen. En dat ik misschien nog veel meer had moeten genieten toen er wel een baby’tje gebruik maakte van jou.

De biedingen komen binnen en nu is dat moment echt aangebroken dat we afscheid van je moeten gaan nemen. De ruimte die je achterlaat in de kamers is fijn, de ruimte in mijn hart niet zo. Kom ik vanzelf weer overheen maar ik vind het een hard gelag. Al een paar keer ben ik even bij je op bezoek geweest, heb ik mijn handen over je heen laten gaan. Memorerend aan die mooie tijden dat mijn toen nog kleine baby heerlijk lag te slapen of over haar vader heen poepte. De wereld leek te klein voor onze liefde. En ik weet zeker dat ik ook met deze stap weer zal moeten huilen. Het had zo mooi kunnen zijn maar nu, mooie babykamer, ik moet afscheid van je nemen. Dank je wel.

Lees ook: Secundaire Kinderloosheid

Delen? Pin het op Pinterest.