Een eetstoornis gaat nooit helemaal weg
Ineens was het vorige week compleet mis: ik besefte dat de weken ervoor een oude bekende om de hoek was komen kijken en dat ik het niet door had gehad.
TW: eetstoornis
Blote buiken, lage broeken, laag zelfvertrouwen
Er was een tijd dat eten, of meer het gebrek aan eten mijn dagen bepaalden. Ik testte hoe lang ik zonder eten kon en voelde me enorm trots als dat langer was dan de periode ervoor. Eten deed ik vooral wanneer ik wist dat anderen op me letten. Een aantal jaren van mijn puberteit werden gedomineerd door schuldgevoelens over eten en mijn lichaam. We leefden in een tijd waarin de zeer lage jeans in combinatie met platte blote buiken DE trend was. Beroemde vrouwen die een maat 36 of 38 droegen werden als dik betiteld. Niet al te best voor mijn eigenwaarde, dat moge duidelijk zijn.
Mijn eetstoornis door de jaren heen
Er volgden jaren waarin ik van mezelf uithongeren en overgeven, overging in (emotionele) vreetbuien. Ik werd zwaarder door het eten en gebrek aan sporten (dankzij fibromyalgie-klachten), voelde me daar vreselijk over, at weinig totdat er weer een vreetbui kwam. Genieten van eten was er vaak niet eens bij, althans niet echt. Afvalpogingen kwamen en gingen door de jaren heen, maar niets leek echt te blijven hangen. Ik deelde er niets over met anderen want zodra ik wat afviel kreeg ik bergen aan complimenten, die wilde ik natuurlijk wel graag krijgen.
Na de relatiebreuk met mijn ex-vriendje op mijn 22e merkte ik dat mijn mindset met eten veranderde. Ik kon genieten van eten! Voor het eerst leefde ik alleen in mijn eigen huis en ondanks dat ik daar erg aan moest wennen, was het heel fijn om nergens rekening mee te hoeven houden. Ik had geen enorme vreetbuien meer en viel als vanzelf af! Het was bizar om te merken hoe deze verstandhouding met eten veranderde en dat het heel fijn is om lekker te koken voor jezelf.
Een goede verstandhouding met eten maar weinig zelfvertrouwen
Toen ik een relatie met Patrick kreeg is de goede verstandhouding gebleven, ondanks dat mijn lichaam weer wat veranderde na alle lekkernijen die wij samen deelden. De negatieve gedachten over mijn lichaam echter, die waren nog nooit weggeweest. Het stemmetje in mijn achterhoofd dat me vertelde dat mensen me te dik en te lelijk vonden. Dat stemmetje die me vertelde dat ik beter met eten kon stoppen. Het stemmetje die keihard DIKZAK riep! Dit gebeurde ook wanneer Patrick me vertelde dat hij me prachtig vond waardoor zijn complimenten compleet nietig werden gemaakt.
Deze stem bleef ervoor zorgen dat ik liever niet teveel at wanneer er anderen bij waren. Ik voelde een enorme angst om afgewezen te worden om mijn eetlust in combinatie met mijn lichaam. Dit resulteerde er ook wel in dat ik met honger ergens wegging nadat we gegeten hadden. Als ik erop terugkijk is dat natuurlijk bizar! Bewegen en gezond eten gingen altijd hand in hand in golven; dan weer obsessief, dan weer helemaal niet. De echte switch ontstond toen ik na het verlies van ons zoontje weer teruggreep op negatieve gedachten en mezelf onthouden van eten. Complimenten alom over mijn gewichtsverlies en dat terwijl ik heel slecht bezig was. Ik merkte dat mijn dochter negatief sprak over haar voorkomen, zo jong als dat ze was. En ik wist: goed voorbeeld doet goed volgen! Dit kon zo niet langer meer.
Goed voorbeeld doet goed volgen
Ik wist dat ik mezelf kneiterhard moest gaan aanpakken! Dus ik investeerde in mijn persoonlijke ontwikkeling en mindset, las allerlei boeken, deed verschillende oefeningen en plukte daar de vruchten van. Ik merkte dat ik positiever werd, dat ik mijn lichaam accepteerde en dat de verstandhouding met voeding goed bleef. Afgelopen jaar ging ik naar de diรซtiste voor voedingtips in combinatie met mijn prikkelbare darmen. Van haar leerde ik goede en gezonde combinaties te maken voor mijn voeding zodat ik geen last van mijn darmen krijg, hartstikke fijn!
En toch was het ineens compleet mis
Maar waar ik na jaren van een goede verstandhouding met mijn lichaam en inmiddels moeders coach op dit gebied, was het ineens weer helemaal mis. Ik kon wekenlang geen enkel positieve dingen aan mezelf bedenken, walgde van mijn lichaam en uiteindelijk werd ik kotsmisselijk wanneer ik eraan dacht dat ik moest gaan eten. Toen mijn buik rammelde van de honger voelde ik me hartstikke trots. BAM! Het sloeg in als een bom. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Hoe kon ik, als groot voorstander van lichaamsacceptatie, ineens weer intens slecht over mezelf denken?!
Terugkijkende op de weken voorgaande aan mijn “terugval” was ik vooral erg druk met werk, al een tijdje zoekende in nieuwe wegen voor mijn bedrijf maar vooral voelde ik veel stress van allerlei zaken. Corona en alles daar omheen, de corona-kilo’s, een gemis aan contacten, weinig kwalitatieve zelfzorg, een brein dat geen seconde uitstond en ga zo maar door. Stress triggered duidelijk bij mij deze manier van denken en eten, iets wat ik in de hand kan houden. Dat ik het dan juist helemaal niet in de hand heb, dat besef ik later weer. “Terugvallen” waren altijd terug te leiden naar stressvolle situaties of periodes, nu viel het effect me nog duidelijker op omdat het al jaren echt heel goed en positief gaat in mijn hoofd.
Lees ook: Scrollen met een rotgevoel op Instagram
Huilend typte ik een open post
Ik besloot er een post over te delen op Instagram. Huilend typte ik de woorden, corrigeerde wat er stond en nadat ik mijn tranen had gedroogd begon ik weer te huilen. De post deelde ik met de volle overtuiging dat ik niet de enige kan zijn die hiermee (af en aan) worstelt. Maar ook in het kader van eerlijkheid, op mijn Instagram ben ik altijd eerlijk, dit voor mezelf houden voelde schofterig. Hoe kun je zelfliefde en acceptatie promoten wanneer je zelf in tranen voor de spiegel staat? Door de enorme berg aan berichten (in mijn dm) weet ik dat ik goed heb gedaan het te delen. Vrouwen die zich gezien voelden en begrepen.
Ik wist wat me te doen stond: ik nam die vrijdag per direct vrij, zette mijn zelfzorg op nummer 1, maakte een afspraak voor het doen van mijn nagels, was voor het eerst in al die jaren open over wat er gebeurde en wat ik nodig had. Patrick hielp de last te verminderen en was wederom de perfecte man voor mij. Op maandag merkte ik al dat er weer ruimte was in mijn hoofd, dat ik niet meer continu de behoefte om te huilen aan het onderdrukken was. Opdrachten die ik de weken daarvoor met moeite uit mijn vingers kreeg, rondde ik nu zonder moeite af. Ik kon weer eten zonder kotsneigingen, ik was er snel bij en herkende wat ik moest doen.
Een eetstoornis gaat nooit helemaal weg
Die eetstoornis die ik ontwikkelde als puber, komt ook in mijn volwassen jaren nog om de hoek kijken. En iedere keer herken ik sneller wat er gaande is zodat ik sneller kan ingrijpen. Zo snel als dat het nu ging, dat is het nog nooit gegaan. En ik vermoed dat dit vooral te wijten is aan de enorme investering in mijn mindset van de afgelopen jaren. Het zeer bewust de tijd nemen voor mijn eten, voor iedere hap proeven en ervan genieten is voor mij naast de zelfzorg, de enige oplossing. Ik merk nog dat het negatieve stemmetje aanwezig is, maar door iedere dag juist de positieve dingen aan mijn lichaam te benoemen snoer ik haar de mond.
Ik ben goed zoals ik ben en ik mag er zijn.
En vergeet niet:
Jij bent goed zoals je bent en je mag er zijn!
Tip, lees ook:
Met zelfvertrouwen genieten in je bikini of badpak
Moeders, wees niet te hard voor jezelf
