Een heel ander leven…toch?
Je zou toch denken dat het leven op Tenerife anders is dan in Nederland. Een prachtig eiland waar het een stuk warmer is dan in ons koude kikkerlandje. Maar is dat wel echt zo anders? Petra neemt je een dagje mee in haar leven in het buitenland.
Een ander leven op Tenerife
Je meenemen in mijn leven op Tenerife…hoe kan ik dat op een leuke manier doen? Laat ik beginnen met een soort ‘disclaimer’: het leven dat we hier hebben is natuurlijk een heel ander leven dan we in Nederland hadden, niet in de laatste plaats omdat mijn man en ik hier geen (fulltime) werk hebben. We hebben dus niet echt een ritme, behalve dan het ritme van Lena, die toch wel gehecht is aan haar voedingen op bepaalde tijdstippen.
We hebben hier ook geen echte ‘moetjes’, behalve dan boodschappen en de was doen, omdat wij zelf wel gehecht zijn aan eten en schone onderbroeken. Maar of we die ´moetjes´ nou in de ochtend, avond, doordeweek of in de weekenden doen, dat maakt niets uit. Op Instagram doe ik via de stories weleens een ‘day in the life’, waarin ik met foto’s laat zien wat we zoal een dag doen (stuur gerust een volgverzoekje als je eens mee wilt kijken!) en nu ik er zo over nadenk vind ik het eigenlijk wel een leuke uitdaging om dat eens in geschreven vorm te doen!
Daar gaan we dan!
Vanmorgen hebben we iets gedaan dat zich daar goed voor leent: we zijn naar Punta de Teno geweest. Een mooie plek hier op het eiland met een nog werkende vuurtoren! Een soort van Scheveningen, maar dan met 22 graden in de winter en verder niks te doen. Eigenlijk helemaal niet als Scheveningen dus, hmm…. Hoe dan ook: het ligt op ongeveer een uurtje rijden vanaf waar we een appartementje huren en we zijn er al eens naartoe gegaan, maar toen hebben we het helaas niet kunnen bereiken. Slecht voorbereid als we waren (we zijn al goed aan het inburgeren…), gingen we enthousiast op weg om rond 11:00 uur op een kilometer of 7 vanaf de eindbestemming niet verder te kunnen.
Wat bleek: tussen 10:00 en 19:00 mocht je alleen lopend, met de fiets, een taxi of de lijnbus de weg vervolgen. Waarom? Geen idee! Waarschijnlijk iets met inkomsten, maar wij besloten in elk geval dat dat in tijden van Corona en met een baby van 5 maanden voor ons geen opties waren. Die dag maakten we er nog iets leuks van door door te rijden naar een mooi bergdorp in de buurt en vanmorgen stonden we dus wat eerder op en vertrokken we rond 08:00 uur bepakt en bezakt opnieuw naar Niet-echt-Scheveningen.
Het eerste deel van de trip loopt via de snelweg en al snel zijn we een goed eind op weg. Als we naar links naar de oceaan kijken, zien we vrij dichtbij het eiland La Gomera liggen, heel idyllisch onder een roze wolk (ik denk meteen cynisch ‘ah, hier is die roze wolk dus, die ik miste in de kraamweek’). De weg wordt langzaamaan wat steiler en betonwagens lijken niet harder te kunnen rijden dan 40 km per uur. Na een tijdje bereiken we een hoogte van 1117 meter (stond op een bordje, geen eigen inschatting) en we zien door de mist heen, achter een imposante berg, de zon tevoorschijn.
Wauw! Het vroege opstaan wordt nu al beloond! We vervolgen de bergweg omhoog, af en toe vouwen we voor mijn gevoel onze auto de idiote bochtjes om en meer dan ééns komen we weggetjes tegen in de categorie ‘wtf, moeten we hier écht naar beneden?’ of ‘schakel maar terug naar de 1, anders moeten we de auto straks de berg opduwen’. We gaan van 22 graden, naar 6 graden en weer terug naar 22 graden en bereiken via een tunnel dwars door een enorme klif -met bijbehorend risico op vallende rotsblokken- dan eindelijk de vuurtoren! En het is het waard!
Ik bedoel, het is een vuurtoren natuurlijk, daar is op zich niets opwindends aan, maar de vuurtoren én de omgeving én het uitzicht zijn fantastisch! Ik pak mijn ‘ik doe net alsof ik iets van fotografie weet’-camera erbij en loop als een ware berggeit vulkanische heuveltjes op om mooie foto’s te maken van de vuurtoren en alles wat ik nog maar meer kan vastleggen. Manlief haalt zijn hart op aan de enorme, klotsende golven en Lena wacht in haar maxi-cosi midden op het pad op ons en stijgt door de harde wind nog net niet op.
Back to reality
Na bijna een uur besluiten we weer te gaan en via een korte tussenstop bij een lokaal restaurantje aan een idyllisch dorpspleintje met bijbehorende 70+bevolking, stellen we de navigatie in op de supermarkt, want we zijn toe aan het doen van de boodschappen. Manlief gaat naar binnen en Lena ik wachten braaf in de auto. En net als ik dan denk ‘het leven is hier écht wel anders’, krijg ik een app van mijn man: een foto met daaronder de vraag: ‘Wélk maandverband moet je nou ook alweer hebben?’
