En ze leefden nog lang en gelukkig…
De meest bekende laatste zin waar alle sprookjes mee eindigen: En ze leefden nog lang en gelukkig… En jarenlang heb ik dat ook gedacht. Sterker nog, tot ruim anderhalf jaar geleden dacht ik dit nog.
Ik was een onzekere puber, die niets liever wilde dan hét vriendje vinden
Tot wanhoop van mijn moeder, want die was bang dat ik het halve dorp zou uitproberen (ja, ik ben opgegroeid in een dorp). Niets bleek minder waar, ik heb me nog aardig netjes gehouden, maar op mijn 16e kwam ik “hem” dan eindelijk tegen. In de kroeg, op vrijdagmiddag. Nee het was geen liefde op het eerste gezicht voor mij, maar we konden het goed vinden en al snel hadden we ‘verkering’.
Zo grappig om daar nu aan terug te denken. Hoe je dat als jong meisje bijhield. Dat je 2 maanden verkering al heel wat vond en dat je de dagen aftelde tot het moment dat je een halfjaar samen was. Zo jong, zo onbezonnen, maar hij was het voor mij.
Ik droomde ervan jong te trouwen, jong mama te worden en vooral heel erg dat ‘huisje-boompje-beestje’ verhaal. Vraag me niet waarom, maar ik ambieerde het trouwen en mama zijn meer dan het carrière maken. Uiteindelijk wilde ik wel mijn eigen kapsalon, want dan kon ik dit goed combineren met de kindjes. 4 – 6 kinderen wel te verstaan.
Ik droomde van een lang en gelukkig leven waarbij ik als jonge moeder veel kon doen met mijn kinderen en ook jong zou zijn wanneer zij de deur weer uit zouden gaan. Dan had ik nog jaren alleen met mijn man en dan leefden we helemaal nog lang en gelukkig…
Maar het leven gebeurt terwijl je ernaar staat te kijken
Want zo’n lang en gelukkig leven werd het niet. Na 14 jaar, twee kinderen en nét geen 10 jaar huwelijk was het klaar. En nu ik dit schrijf is het officieel pas net een kleine maand écht klaar. Zonder verder in details te treden kan ik wel zeggen dat er van alles fout gegaan is, maar de hoofdmoot is wel de communicatie. Ik wist wel dat die essentieel is in een relatie, maar ik wist niet hoe groot de impact zou zijn wanneer je dit dus niet meer doet.
Clichés bij scheiden
Ik kan nu alle clichés uit de kast trekken, dat we elkaar niet meer gelukkig maakte, dat we niet meer met elkaar praatte, dat we leefden als broer en zus. Hoe cliché ze ook zijn, ze zijn stuk voor stuk waar. We maakten elkaar niet meer gelukkig, we zochten beiden ons geluk bij een ander. Ieder op een ander moment en andere manier. We praatten niet meer met elkaar en leefden daardoor als broer en zus in een huis.
En ook zo’n cliché: we hadden niet genoeg tijd voor elkaar.
We hebben 4,5 jaar merendeel gescheiden geleefd i.v.m. werk. 4,5 jaar waarin we het moesten hebben van de weekenden. Onze eigen keus, altijd geweest, maar we gingen er niet goed mee om. En voor ik het wist, was hij niet meer degene waar ik het liefste bij wilde zijn. Ik was gewend alles zelf te doen, ik had hem niet nodig. Ik miste aandacht, maar kon niet goed benoemen op welke manier. Ik miste iets, maar wat die iets dan was, daar kon ik de vinger niet op leggen.
Ik vond dat ‘iets’ bij een ander en bij die ander vind ik dat op dit moment nog steeds. Er komen nu waarschijnlijk allerlei reacties in je op. Oordelend over wat voor persoon ik dan wel niet moet zijn. Geloof me, niets van wat jij nu denkt heb ik niet al een keer gehoord.
En weet je, dat is okay. Ik deed het zelf ook, maar ik weet nu dat oordelen makkelijk is wanneer je zelf niet in die situatie zit. Ik dacht ook altijd dat mij dit niet zou overkomen en nog steeds knijp ik af en toe in mijn arm om te checken of ik niet stiekem droom of in een slap aftreksel van ‘Inception’ beland ben of een aflevering van GTST.
Mijn realiteit, mijn werkelijkheid
Nee, het is mijn realiteit, mijn werkelijkheid. Ik dacht dat ik nog lang en gelukkig zou leven, tot mijn dood bij de man zou blijven waar ik als 16-jarig meisje op verliefd werd. Realiteit is dat ik op mijn 31e gescheiden ben van de vader van mijn kinderen en nu een nieuw leven aan het opbouwen ben met mijn nieuwe liefde.
Dit jaar was een rollercoaster van emoties en gebeurtenissen, mede ook door Corona natuurlijk. Ik heb afscheid genomen van een leven, afscheid genomen van mijn huwelijk, van vrienden, van familie, van gewoontes en van de slechtere versie van mijzelf. Dit jaar liet mij namelijk ook zien hoe ik écht ben en bij wie ik dat écht kan zijn. Ik ga dit jaar dus afsluiten en een nieuw jaar beginnen met een nieuwe liefde, de kinderen, nieuwe familie, nieuwe vrienden, maar ook de vrienden die er ondanks alles nog steeds zijn, want die leer je in dit soort situaties wel kennen.
Moraal van dit verhaal?
En zij leefden nog lang en gelukkig werkt alleen als je daar samen voor gaat.
Liefs,
