Getrouwd met mijn beste vriend

Als klein meisje wist ik zeker dat ik wilde trouwen en ik zag mezelf al in zo’n prachtige witte jurk! Toen zag ik op mijn trouwdag paarden voor me in plaats van een auto maar ik zou met de liefde van mijn leven trouwen. Dat wist ik voor de volle 100 % en uiteindelijk werd die dag in mijn leven, één van de mooiste ooit.

Gelukkig getrouwd

Eén en al clichés is het natuurlijk, maar ik ben echt getrouwd met mijn beste vriend. Als andere mensen het zeggen moet ik een licht misselijk gevoel onderdrukken. Maar inmiddels zijn Patrick en ik ruim 13 jaar samen, bizar snel is dat voorbij gevlogen terwijl het aan de andere kant lijkt alsof het nooit anders is geweest. Bij alle leuke en niet leuke dingen die ik meemaak denk ik eraan dat ik die dingen met Patrick wil delen. Ook al ben ik de helft vergeten voordat ik hem aan het einde van de dag weer zie.

Het is een bijzonder gevoel om getrouwd te zijn met iemand die je volledig steunt en laat zijn wie je bent. Iemand die van jou houdt, ook als je onder het snot zit tijdens een huilbui onder de dekens. Of wanneer je op je nieuwe skeelers door het huis gaat en languit op de grond eindigt. Het is de onvoorwaardelijke relatie die ik altijd voor ogen had, waar ik naar gestreefd heb maar die ik bij anderen niet vond. Idem voor Patrick, voor zover ik weet tenminste 😉
Het is een geijkte grap die Pat al jarenlang maakt: we zijn gelukkig getrouwd, zij is gelukkig en ik ben getrouwd. Het is een grap die zijn vader altijd maakte toen hij nog getrouwd was. Maar als Pat die grap maakt, dan volgt er altijd een dikke knipoog mijn kant op om even te bevestigen dat het een grap is. Ook al weten we dat beide.

Mijn ouders zijn samen sinds mijn moeder haar 15e. Ik had daardoor een ijzersterk voorbeeld van liefde, ook al vind je elkaar soms ongelooflijk irritant. Het is waar ik als klein meisje van kon dromen en als pubermeisje naar verlangde. En soms, soms zegt er een vervelend stemmetje in mijn achterhoofd dat ik het niet verdien, gelukkig zijn deze momenten er maar sporadisch en steeds minder. Het blijft mooi dat ik iemand in mijn leven heb waar ik werkelijk alles mee kan delen. Iemand die er op de mooiste dagen van mijn leven is geweest maar ook op die inktzwarte dag.

Nooit had ik kunnen denken dat Patrick DIE persoon voor mij zou gaan zijn. Sterker nog, de mensen die ons beiden kenden, die waren ook verbaasd. Totdat ze ons samen zagen en merkten dat de band sterk is. Heel sterk. En ook al hebben we elkaar in die dertien jaar soms behoorlijk vervloekt, nooit hebben we getwijfeld aan die band die we samen hebben. Ik kan niet anders dan hopen dat Evi ook ooit zo’n band met een partner gaat krijgen. Iemand die alles voor haar zal doen en vice versa. Liefde is fantastisch en ik hoop dat Patrick en ik een prachtig voorbeeld voor haar zullen zijn, dat de standaard voor haar relaties hoog is gelegd.

Inmiddels hebben we onze zesde trouwdag gevierd, niet door uit eten te gaan zoals we in de eerste jaren konden doen, maar door lekker Italiaans eten te bestellen en er thuis van te genieten. Het maakt namelijk geen barst uit waar en hoe we onze trouwdag vieren. Want waar hij is, daar is thuis.