Op de meest gewone momenten, op gewone dagen overvalt het me ineens. Een enorm angstgevoel, een irrationele gedachte of allemaal beren op de weg. Hoe ik er vanaf kom? Geen idee maar frustrerend is het wel.

 

Gedachten

Op een gewone schooldag ben ik in de ochtend de haren van Evi aan het borstelen. We hebben afgesproken dat we een staart in haar haren gaan maken en tijdens het borstelen zegt Evi dat het plekje op haar hoofd pijn doet. Op dat moment gebeurd het me, ik bedenk dat het mooi is dat niemand meer dat rare plekje op haar hoofd zal gaan zien. Of ze moet kaal worden, kanker krijgen en haar haren verliezen. Ik schrik van mijn eigen gedachten en word misselijk van het idee dat mijn lieve en slimme meisje ziek zou zijn. Zo ziek dat ze haar haren zal verliezen.

 

Lees meer: Hoe wij door een winkelwagentje in het ziekenhuis kwamen

Ho stop!

Uiteraard wil ik niet dat ze ziek wordt! Maar de angst grijpt me om mijn hart. Misschien doordat we die dag een uitslag gaan horen van mijn moeders tietscans dat ik toch meer met kanker bezig ben dan ik dacht. En misschien zie ik beren op de weg die er niet zijn. Als het Evi betreft heb ik wel vaker dit soort gedachten. Is zij heerlijk aan het spelen en klimmen, we genieten samen met elkaar en lachen, en ineens is het daar: Die gedachte die mij overvalt. Straks valt ze uit de boom, breekt ze haar been en moeten we naar het ziekenhuis. Bam! Weer dat nare gevoel in mijn lijf.

Lees ook: Wat als je moeder kanker heeft?

Beren op de weg

Eerlijk gezegd vraag ik me weleens af of dit nou normaal is. Ben ik de enige met die doemgedachten? Die de beren op de weg ziet terwijl de weg nog niet eens in het zicht is? Waar ik ze steeds minder m.b.t. mijzelf zie richten ze zich nu op mijn kind. Je zou denken dat ik een burn-out later een meester zou zijn in het wegsturen van die verrekte beren maar nee dus. En dat vind ik jammer van mezelf. Gewoon kunnen genieten van je kind en de mooie momenten is toch heel belangrijk?! Gelukkig zijn die er ook veel maar die kloteberen overvallen me dus soms. Ik vraag me af waarom deze toch steeds weer de weg even komen versperren als een soort van cookiemelding. * Ben jij je wel bewust welke risico’s er nu zijn, klik op ok om beren op de weg te zien*

In periodes dat ik meer spanningen heb zijn ze er ook vaker dan dat ik ontzettend relaxed ben maar ook dan komen ze me lastig vallen. En het gaat dan zelfs zover dat ik mijzelf bij wijze al in het ziekenhuis zie met mijn kind met gebroken onderdelen. Heftig ook! Gelukkig kan ik de beren redelijk snel wegjagen van die weg inmiddels maar ze blijven dus maar terug komen. Die gedachten dat mijn kleine meid iets zou kunnen overkomen jagen me angst aan. En soms overvallen ze me zo dat ik er echt misselijk van kan zijn. Irrationeel natuurlijk, weet ik best wel en overtuigd zijn van het goede is heel belangrijk. Weet ik allemaal echt wel maar goed, die afdwalingen kan ik dus niet zo veel aan doen maar ze maken me wel onzeker.

 

Heb jij ook last van dit soort angsten (m.b.t. je kind) ?

 

Uitgelichte foto: Pexels.com