Het brabbelen gaat over naar babbelen
Het is zover, mini kopieert alles wat ik zeg. Brabbelen deed ze natuurlijk wel al een tijdje. Ik denk dat het inmiddels al ruim een jaar geleden is dat de woordjes ‘papa’ en ‘mama’ voor het met haar stemgeluidje werden gezegd, en ik de aller aller aller trotste mama ter wereld was.
Steeds meer gebabbel
Maar nu wordt het brabbelen daadwerkelijk babbelen, steeds meer woorden spreekt ze verstaanbaar uit en langzaam vormt ze daar korte zinnetjes mee. Ik vind het fantastisch om tegenwoordig een soort van gesprek te kunnen voeren met mini en heerlijk dat ze zelf kan aangeven wat ze wilt, en ook heel goed wat ze niet wilt.
Alleen het feit dat ze alles nazegt, drukt mij wel met de neus op de feiten dat ik zelf op m’n taalgebruik moet gaat letten. Natuurlijk weet ik dat ik dat al veel eerder had moeten doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als iets mislukt floepen de woorden k*t of f*ck er vaak sneller uit dan ik zelf doorheb. En die woorden zijn in sommige gevallen prima te vervangen door ‘wat naar’, ‘vervelend dit’ of hΓ¨t scheldwoord van Noddy wat hij gebruikt in zijn boekjes die ik vroeger in mijn eigen kindertijd al las, ‘sapperdeloot’.
Maar in sommige gevallen ook totaal niet: als ik mijn kleine teen tegen de tafel stoot, scheld ik toch het liefst keihard. Zo’n scheldwoord is dan een soort placebo voor de pijn lijkt wel. Alsof wanneer ik scheld de pijn dragelijker is dan als ik niet zou schelden. Ik denk dat ik op zo’n moment niet eens anders kan, er geen vezel in mijn lijf is die bedenkt dat ik dat beter niet kan doen in het bijzijn van mini. Hoe erg ik ook mijn best zal doen alle scheldwoorden te vervangen door ‘sapperdeloot’, ik denk dat mijn zelf kennis groot genoeg is om te weten dat dat niet gaat lukken.
En dus zal het moment er zeker komen dat ik één van die woorden ineens uit mini hoor komen. Zo’n moment waarin ik volgens sommigen zal falen in mijn opvoeding, maar ook een moment waarin ik volgens sommigen gewoon als een ‘mens’ wordt gezien die nou eenmaal niet perfect is. Vooral een moment, die ik denk ik dan zal gaan moeten benutten om Zannah te leren dat je niet altijd alles zomaar kan zeggen. Dat het kwetsend kan zijn, het niet netjes is, en zeker dat een mini van 2.5 jaar het eigenlijk niet mag zeggen, maar alleen de grote mensen. Maar dat het stiekem heel stiekem, of je nou groot of klein bent soms ook best een beetje kan opluchten het te roepen. Ik denk dat ik dan toch wel een beetje de middenweg heb gevonden in het opvoeden van mini, en naast mama soms ook even mens te zijn. Want als we heel eerlijk zijn, weten we allemaal toch wel dat onze mini’s uiteindelijk dingen gaan zeggen die eigenlijk niet mogen. Dan maar beter leren hoe ze daar mee om kunnen gaan toch π.
Lees hier alle blogs van Larissa
