Het is alweer 5 jaar geleden…

Het raakt me recht in mijn hart als ik realiseer dat het alweer 5 jaar geleden is dat ik je voor het laatst vast had in mijn armen. Die laatste keer brak me in vele stukjes en het duurde een tijdje voordat ik weer gerepareerd was. Een kwetsbare reparatie, dat blijkt maar weer.

Van jou bevallen terwijl ik wist wat er gemist zou worden

5 jaar geleden beviel ik van jou, mijn zoontje. Te vroeg, vol boosheid en verdriet hield ik je vast in dat ziekenhuisbed op dezelfde kamer waar ik al eerder bevallen was. Dromen die ik voor je had, de dromen die ik voor ons samen had explodeerden uit elkaar en naast alle dromen die ik voor jou had, klapten ook de dromen op een uitgebreid gezin uit elkaar. Het was een verschrikkelijke periode waarin ik moest leren te accepteren dat mijn lichaam een saboteur was. Mijn lichaam was jouw saboteur maar ook die van mijn wensen en dromen.

Ik was al erg zelfbewust en onzeker over mijn persoonlijkheid maar ook over mijn lichaam. Deze gebeurtenissen gooiden extra olie op het vuur. Vanuit het diepste van mijn ziel haatte ik mijn lichaam om wat het jou aandeed, waar het ons had gebracht. De reparatie kostte veel tijd en energie, ik vond het intens maar het bracht me uiteindelijk op een punt van zelfacceptatie en zelfliefde waar ik nooit gedacht had terecht te komen. En daar ben ik dankbaar voor, al had ik daar graag gekomen zonder het verliezen van mijn kindje.

De rauwheid van de rouw die ik voel en doorgaan ben is afgenomen maar toch merk ik de week voor jouw geboortedag dat ik onrustig ben. De gedachte dat we met z’n vieren hadden moeten zijn steek regelmatig zijn kop op. Ik voel me kwetsbaar en nostalgisch, maar weet niet zo goed waarom ik er meer last van heb dan vorig jaar. Op het moment dat het me begint te frustreren heb ik een soort van openbaring: dit is rouw, dat gaat zoals het gaat en daar moet je jezelf de ruimte voor geven. Ik slaak een diepe zucht en knuffel Evi extra, ik snuffel extra aan haar nek om haar geur in me op te nemen. Mijn kind, net zoals jij.

Op je geboortedag brengen we zoals ieder jaar een plantje naar je, Evi kiest vergeet-me-nietjes uit deze keer terwijl ik weer volschiet. Het afgelopen jaar heb ik niet zo veel gehuild als op deze dag, dat gerepareerde hart van mij heeft het zwaar. We eten op een prachtige plek een taartje zoals we ieder jaar doen en kijken elkaar aan, met z”n drieën maar toch ook met z’n vieren want jij zit in ons hart.