Het leed dat verjaardagstaarten bakken heet

Van de week schreef ik over de kleuterverjaardag van Evi. Hierin schreef ik ook over de verjaardagstaarten die ik zelf bak en bakte voor Evi. Daardoor dacht ik na over hoe dat toen ging en aan mijn allereerste blog. Deze schreef ik toen voor  Digimama.nl

Warme Septemberdag

Op een warme septemberdag in 2013 besloot ik om zelf de verjaardagstaarten van Evi te gaan bakken, zo lekker moederlijk, bijzonder voor Evi en hip enzo. Via Groupon volgde ik zo’n marsepeinen taartencursus met mijn moedertje , zat op Facebook bij verschillende taarten bakpagina’s en huppa ik kocht nog wat benodigdheden. Want een slimme meid is op haar toekomst voorbereid zei mijn Economie-leraar altijd. En omdat een slimme meid het zichzelf niet te lastig wilt maken, gebruik je in het begin een bakmix.

Vol gemak toch, aangezien Evi half december jarig is en je dan met al die feestdagen ook zit?! Om nog maar te zwijgen over het rare idee dat je kind 1 jaar gaat worden en dan geen baby meer is en en en…. Tsja, hormonen.

Vol enthousiasme

Dus vol goede moed, hormonen en spanning ging ik in november dan echt aan het bakken om te oefenen voor Evi’s verjaardagstaart.  Maar vervolgens mislukte taart na taart en schakelde ik mijn moedertje nog in: “Want 1 ml is toch 1 dl?” Ondertussen had ik zelfs een taarten bakkende nicht ook nog op de app, alles deed ik goed!

Oeps

Maar, weer taart na taart vol in de mislukking. Totdat ik toch maar eens een YouTube filmpje ging kijken en zag dat de beste dame van het filmpje maar een heeeeeel klein beetje water bij haar taart deed, heb ik toch maar de man om advies gevraagd. Zo’n malloot was ik nou toch ook weer niet, ik kon toch wel rekenen?! En tsja…. Mijn post-zwangerschapsbrein haalde een nare truc met me uit. Natuurlijk is 1 ml geen 1 dl!

Het leed

De 8e (!) taart ging dus vervolgens ook fantastisch, de hele familie vierde feest en het heugelijke feit was een vermelding op Facebook wel waard. De taart moest wel nog afkoelen en zoals ik overal gelezen had, deed ik dat keurig in een plastic zak in de (afgekoelde) oven. De volgende dag ging de man (die eens vroeg thuis was) maar alvast de oven opwarmen voor het avondeten en daarna douchen. Toen ik met Evi thuiskwam stond het huis blauw….. De man was de taart vergeten uit de oven te halen! Uiteraard heb ik hem wat lieflijke dingen in de oren gefluisterd.

En nu?

Je kunt je voorstellen dat ik sinds die eerste pogingen tot een taart bakken, de verjaardagstaarten zo uit mijn mouw schud. En ieder jaar doe ik hard mijn best om er weer een leukerd van te maken. Dat momentje van water toevoegen blijft wel een momentje van alertheid, al is het natuurlijk ieder jaar nu vooral een terugkerende grap dat de familie en de man me controleert op de ml / cl / dl…..

Bak jij ook zelf de verjaardagstaarten of bestel jij ze altijd?

 

 

Uitgelichte Foto: Pexels