Het moederschap, hoe bereid je je voor?

Vroeger speelde ik graag met poppen en barbies. En ik vond het zo ontzettend leuk dat mijn poppen mijn kleertjes aan mochten. Mijn moeder had een kist met kleren bewaard, zodat ik die voor mijn poppen kon gebruiken. Ik was een echt klein moedertje en wist al heel jong dat ik later mama wilden worden. Of dierenarts assistent, al kwam ik daar snel op terug want van bloed wordt ik toch niet heel erg vrolijk. Je kan dus wel zeggen, dat mijn kinderwens altijd groot is geweest. Ik heb overigens nooit nagedacht hoeveel kindjes ik zou willen, dat was voor latere zorg. 

Je hebt een moederwens en dan?

Uiteindelijk wordt je ouder en dan zit je in een leeftijd dat je gaat nadenken over kinderen. Eerlijk gezegd was ik daar tot een bepaalde leeftijd niet echt meer mee bezig. Tuurlijk zou ik het leuk vinden als het zou gebeuren, maar ik had ook mensen om mij heen die al heel bewust zeiden geen kinderen te willen. Dat respecteerde ik, maar dat kon ik mezelf niet voorstellen. Ik wilde nog steeds heel graag kindjes, ooit in de toekomst. Wel wist ik dat mijn toenmalige partner er anders in stond en was de vraag eerder zouden wij samen papa en mama worden. Ik leerde uiteindelijk Ralf kennen rond mijn 28ste en ik denk dat wij al op de eerste of tweede date uitgesproken hadden dat we allebei kinderen wilde. Ja goh, het werd toch wel steeds belangrijker voor me en wilde wel een partner die er hetzelfde in stond. Gelukkig stond Ralf er hetzelfde in en hebben we nu een prachtige zoon. Alleen, hoe heb ik me dan uiteindelijk voorbereid op het moederschap? Komt dit dan zo ineens aanwaaien en instinct… hoe werkt dat eigenlijk? Ik hoor het mezelf nog allemaal denken voordat ik zwanger raakte. En misschien denk jij dit ook bij het lezen van deze titel en het trappelen in je buik. Of misschien lees je deze blog wel, omdat je een moederwens hebt.

Voorbereiden op het moederschap

Dan ga ik je toch meteen van je stoel blazen. Je kunt je namelijk op heel veel voorbereiden behalve het moederschap. Als ik terugkijk naar de afgelopen 2,5 jaar en hoe vaak ik gedacht heb: “Hoe hebben ze me dit niet kunnen vertellen?”, nou dat is zeker niet op 1 hand te tellen. En ik denk dat er nog steeds heel veel onderwerpen zijn waar ze ons wel wat meer over mogen vertellen, maar daar zal ik later op terug komen. Vanaf het moment dat ik zwanger was wist ik al een aantal dingen heel zeker:

• Ik wilde mijn ochtendplasjes doneren aan moeders voor moeders (daar had ik mij al een keer op ingelezen). 
• Ik had na de zwangerschapstest al meteen een verloskundige aan de lijn voor een afspraak. 
• Het eerste pakje had ik al besteld en mijn zwangerschapsboek lag al op mijn nachtkastje. 
• Tevens heb ik direct een abonnement afgesloten bij ouders van nu en een pas aangevraagd zodat ik kortingen zou krijgen. 
• Onze ouders vertelde we het in week 8 en na het vertellen aan de rest van de wereld zijn we meteen naar de babywinkel gegaan om de hele kinderkamer en de kinderwagen te bestellen. Ja mensen, ik had alles al in week 12. Nee, nog niet thuis, maar het was besteld. 

Volledig voorbereid op de bevalling

Ik dacht namelijk na deze test dat ik me volledig kon voorbereiden op het moederschap. Ik las mij in over: voeding voor het kindje, ik kocht verschillende flesjes (om uit te proberen), ik zorgde dat ik wist welk eten ik niet mocht en welke wel (ook in het Spaans voor de vakantie), ik hield mijn zwangerschapsdagboek bij, ik schreef mijn vragen op voor iedere bezoekje aan de verloskundige, mijn tas voor het ziekenhuis stond al klaar bij 30 weken (en mijn man zat ik achter zijn kont aan) en het ziekenhuis stond al enige tijd onder de sneltoets. Een vriendin van mij beviel heel erg vroeg en dat was het moment dat ik ook ineens heel snel alles geregeld wilde hebben en me voor zoveel mogelijk zaken wilde voorbereiden. Welke pijnstiller, hoe moest de kraamverzorgster mij helpen, welke kleding wilde ik aan tijdens de bevalling en ga zo maar door. En dan ben ik nog niet bij het moederschap aangekomen. Tijdens de zwangerschapsgym kregen we les in alle pijnstillers, maar ook het puffen en “altijd is kort jakje ziek” kan ik nog steeds voor je mee puffen. Trouwens op het moment zelf puf je wel, maar is kort jakje het laatste waar je aan denkt.

En dan is daar jouw kleintje op je borst

Ja lieve mama’s (to be), dan word ineens een klein hulpeloos wezentje op je borst gelegd. Het enige wat je wil is dat iedereen even verdwijnt en jij dat kleine wezentje kan knuffelen, kan kussen en gerust kan stellen. Je vergeet ook dat er nog vanalles down under gebeurt, maar heel eerlijk dat moment…. Ja dat was inderdaad een van de mooiste momenten in mijn leven. De bevalling, jeetje daar denk ik niet maar aan terug, dat moment: WAUW. Alles waar ik me op voorbereid had, was niet uitgekomen en dat moment. Ja, daar had ik mij zeker niet op voorbereid. Was dat hulpeloze wezentje nu net uit mijn buik gekomen? Hoe dan? Tja, dat vraag ik me eigenlijk nog steeds af en nee, je hoeft mij niet de bijtjes nog eens uitgebreid uit te leggen.

Borsten als watermeloenen!

Die eerste nacht alleen met elkaar. Jij op een ziekenhuis bed en je man op een heel smal bankje naast je. In het bedje naast jou bed lag een lief klein mannetje. Had iemand je kunnen vertellen dat je zo moe was, dat je niet eens door had dat je bevallen bent? Mij niet, ik vond het heel prettig dat de zuster zei: “Mevrouw, we laten u lekker liggen, het is nu de beurt van meneer om iets te doen…” Natuurlijk was dat niet helemaal wat ik me voorgesteld had en al gauw had ik ’s nachts ook even Dex in mijn armen om hem de fles te geven. De volgende nachten waren ook fantastisch en kwamen er zaken naar voren waar ik mij dus ook niet op voorbereid had. Terugdenkend, dat stond in geen enkel boek. Borsten die ineens zo groot waren als watermeloenen en vergeet even niet die helse pijn in mijn buik, dacht serieus dat ik weer ging bevallen. Oh sorry, jij moet nog bevallen? Spijt me, maar ik had dit allemaal wel graag geweten. Dan was de pijn namelijk minder pijnlijk geweest, want angst en pijn. Nee die gaan niet samen.

Alle moeders doen maar wat

Nu 2,5 jaar later, ben ik precies zon mama die ik eigenlijk volgens de voorbereiding niet wilde worden. Yup, ik vind mezelf soms best een loedermoeder en ik denk echt niet dat ik door de test kom van de moedermaffia, maar he… Ik doe ook maar wat! Al heeft mij dit gevoel wat gekost en heb ik menig mama boekje verslonden die er is. Nog steeds trouwens, maar ik vind de artikelen van de eerlijke mama’s het leukst, want is het niet het leukst als je niet alles kunt voorbereiden. Dat het moederschap veel mooie verrassingen voor je in huis heeft en dat het enige wat telt dat je kindje een fijn leven heeft. Ik denk namelijk dat iedere mama maar wat doet en het beste voor heeft voor haar kinderen. Dat dit niet te maken heeft of je wel borstvoeding geeft of liever de fles geeft omdat papa het dan ook kan doen. Of je 24/7 achter je kind aan rent met een kussen of dat je hem net optijd opvangt als hij van bed afvalt. Het heeft te maken dat je je kinderen liefde geeft en doet wat jij denkt dat goed is. En wil je je toch voorbereiden? Kletst dan eens met je eigen moeder, zus, tante of schoonmoeder, dat zijn de beste leermeesters. 

Lieve mama (to be) het antwoord op de vraag in de titel heb ik niet, maar bereid je voor zoals jij denkt dat goed is en laat je af en toe ook verrassen door de dingen die je niet weet. Er zijn je namelijk heel veel mama’s voor gegaan en daar is het ook goed meegekomen. 

Tot de volgende keer!

Liefs mama Suus.