Inmiddels 5 jaar geleden maar toch nog heel bijzonder: Mijn bevallingsverhaal van Evi

Vaker heb ik eraan gedacht om het op te schrijven, maar inmiddels is het 5 jaar geleden. Na het gevraagd te hebben op Social Media en jullie me lieten weten toch ook mijn verhaal te willen horen komt het moment dan toch dat ik het met jullie deel: Mijn bevallingsverhaal van Evi.

De zwangerschap

Zoals jullie allemaal weten begint een bevalling met een zwangerschap. Al eerder schreef ik er wat dingen over omdat mijn zwangerschap niet optimaal was. Ik zat in een burn-out, had last van mijn bekken, had hypertensie (hoge bloeddruk) en bleek zwangerschapscholestase te hebben. Daardoor wist ik dat ik niet veel langer dan 38 weken zwanger zou zijn.

Lees ook: zwangerschapscholestase

Inleiden

Door de zwangerschapscholestase slikte ik medicatie en stond ik onder toezicht van de gynaecoloog. 2x Per week een CTG sinds de 29e week van mijn zwangerschap. Het was wel een dingetje maar ik vond het ook heel fijn om mijn Evi steeds te zien. Door de medicatie was de cholestase redelijk ingedamd en de jeuk was een stuk minder. Maar aangezien vanaf week 38 zwangerschapscholestase schadelijk is voor de baby en tot doodgeboorte kan leiden zou ik ingeleid worden. Dus zo gezegd, zo gedaan. Op de donderdag dat mijn 38e week in ging stonden Patrick en ik om 7.00 uur bij het ziekenhuis en meldden ons bij de Afdeling Verloskunde. De inleiding werd gedaan door middel van een ballonkatheter die in mijn baarmoeder werd ingebracht. Voor de duidelijkheid, dat ballonnetje werd pas gevuld met water in mijn baarmoeder. Dat ballonnetje zorgt ervoor dat er druk komt te staan op je baarmoeder en er ontsluiting zal ontstaan.

Mijn bevallingsverhaal

Donderdag

Goed, donderdag dus in het ziekenhuis. Ik mocht niet meer weg uiteraard en hooguit kleine stukjes lopen. Met een rubberen slangetje aan je been getaped is lopen ook niet echt een succes moet ik je zeggen. Stiekem was ik ook bang dat mijn water zou breken en ondertussen kreeg ik voorweeën. De kroketten liet ik dus maar aanrukken en kwam er nog wat visite. Maar de ontsluiting liet op zich wachten en ondanks mijn smeekbede moest Patrick naar huis van de verpleging. Het was erg druk op de bevalkamers en daardoor had ik nog een gedeelde kamer, waar ik overigens alleen was maar toch. Patrick moest naar huis. Doordat ik al eerder bijna een week in die kamer had doorgebracht wist ik dat oordoppen noodzakelijk waren maar ik sliep erg onrustig. De voorweeën, trek, het gebrek aan Patrick en de onrust werkten allemaal niet mee.

Vrijdag

Vroeg in de ochtend, tegen een uurtje of 6 ging ik naar de wc en plop daar ging ook mijn ballonnetje! En spontaan begon ik te huilen want nu zou het allemaal echt gaan beginnen. Een stukje angst, opluchting en alles tegelijk overviel me. Ik vertelde de verpleging hoe/ wat en kreeg de opdracht Patrick te bellen. Ondertussen maakte ik een foto van het ballonnetje voor mijn moeder, want ja, mijn moeder. Tegen een uurtje of 7 was Patrick er en tegen half 8 kwam de gynaecoloog. We zouden naar een bevalkamer worden gebracht waar ik weeënopwekkers zou krijgen. Ik had op dat moment 2 cm ontsluiting dus het kon nog wel een tijdje duren maar dan kon Patrick gewoon bij me blijven en hadden we het gemakkelijker op de kamer.

Weeënopwekkers

De weeënopwekkers kreeg ik via een infuus tegen een uurtje of 9. Mijn ouders kwamen langs om me een knuffel te geven en in de tussentijd merkte ik dat ik minder ontspannend was. De weeën begonnen langzaamaan te komen en mijn ouders gingen weg. Het was tegen kwart voor 10 en eigenlijk het laatste moment waar ik de tijd nog van weet. De weeënopwekkers werden verhoogd en verhoogd maar ondanks de vele weeën kwam de ontsluiting niet echt op gang. Een paar uur en weeënstormen later bleef ik op de 4 cm ontsluiting hangen. Amper geslapen en amper tijd om normaal te ademen werd me pijnstilling aangeboden. Ik koos voor een ruggenprik zodat ik weer even op adem kon komen.

Ruggenprik

De ruggenprik gaf even wat opluchting, ik kon weer even ademen en de weeënstorm ging even liggen, ik kon zelfs even een powernap doen. Voor een klein uurtje. Weer kreeg ik weeënstormen en zelfs heftiger dan die daarvoor. De ontsluiting bleef echter nog steeds hangen op 4 cm dus kreeg ik nog wat bijgespoten in mijn ruggenprik. Deze hielp echter niet veel en het bleek dat de eerste prik niet goed gezet was. Ondertussen kreeg ik enorme krampen en door mijn ruggenprik (ik kon mijn benen wel nog gewoon bewegen) mocht ik niet naar de wc. Uiteraard.

Persweeën

De weeënstormen gingen ondertussen over in persweeën en ik moest ze wegpuffen. De ontsluiting was pas 5 cm dus ik mocht niets doen met de persweeën. Mijn lijf trilde, schokte en trok samen tijdens de weeën, ondertussen moest ik ze wegpuffen. Patrick rende met papieren bakjes rond door het regelmatige overgeven van mij  en was mijn grote steun. Ruim 4 uur later werd ik al persweeën weg puffend weer naar de verkoeverkamer gebracht voor een nieuwe ruggenprik. De ontsluiting was nog maar 6 cm en dus mocht ik nog steeds niets doen met mijn weeën. De vrouwen in de verkoeverkamer waren ontzettend lief, heel begripvol en samen met de verpleegkundige die me begeleidde een grote steun. Het eerste deel van de 3e ruggenprik werd gezet toen de gynaecoloog kwam kijken. EINDELIJK. Hij zag direct wat er gaande was en gaf aan dat hij me een handje zou helpen. Evi bleek niet goed met haar hoofd te staan waardoor de ontsluiting niet goed opkwam. De gynaecoloog hielp Evi’s hoofd goed te zetten en hup, ineens had ik 9 cm ontsluiting.

De bevalling

Doordat inmiddels wel het eerste deel van de ruggenprik was gezet had ik wel een beetje rust voor even. Volgens mij een half uurtje o.i.d. Ik zakte een beetje weg en werd wakker van de weeën. We riepen de verloskundige erbij en ik kreeg het groene licht om te persen. En toen voelde ik het verschil tussen het mee kunnen gaan op je weeën en ze tegenwerken. Ik liet mijn lijf het bepalen en voer mee op de golven. Echter tijdens het persen zakte Evi haar hartslag steeds. Het bleek dat de navelstreng om haar nekje zat en ik kreeg het sein om diep te gaan. Ik heb geperst voor volk en vaderland volgens mij en om 21.20 uur werd Evi geboren. Ze werd bij mij op de borst gelegd maar bleef stil en zag blauwig. Ze werd opgepakt door de verpleegkundige en AIOS terwijl de verloskundige zich met mij bezighield. Ik heb niet veel meegekregen van dat moment behalve dat ik aan het huilen was dat ze haar moesten laten huilen en de gigantische opluchting die ik voelde toen ik haar hoorde huilen.

Na de bevalling

De Apgar-score was vlak na de bevalling niet al te best 6/10 maar na 10 minuten 9/10. Onze sterke meid was geboren! Ik hoorde van de verpleegkundige dat mijn ouders al op de afdeling waren sinds dat ik van de verkoeverkamer naar de bevalkamer was gebracht. De placenta kwam gelukkig snel en ik werd gehecht. Ja. I said it. Mijn bed werd wat verschoond, ik een beetje opgefrist en Evi werd bij mij op mijn borst gelegd. Mijn ouders kwamen binnen en al huilende zei ik: “Hier is Evi!”. Die eerste momenten met elkaar zal ik nooit meer vergeten en al gauw kwam mijn zus ook kennis maken met haar nichtje. Evi werd een beetje opgefrist en aangekleed, werd ze goedgekeurd en werd er een bedje voor haar neergezet in onze kamer. Op zaterdagmiddag werden we allebei goedgekeurd en mochten we naar huis. De kraamverzorgster kwam nog even langs om e.e.a. klaar te maken en toen waren we ineens alleen met z’n drieën. En dat was alsof het nooit anders was geweest.

5 jaar later

Inmiddels is de bevalling van Evi 5 jaar geleden en zat ik tijdens het schrijven van mijn bevallingsverhaal toch weer te huilen. De spanning en de opluchting, de vreugde dat ze huilde en bij ons was. Ik zou werkelijk nooit meer zonder haar kunnen en Evi heeft mij zoveel geleerd over mijzelf, me ook zoveel gebracht. Ze is echt een enorme mix tussen Patrick en mij, ik vind het heel bijzonder om haar te zien groeien en ontwikkelen. Boven werkelijk alles staat zij, de oerliefde der oerliefdes heb ik voor haar. En ik ben enorm benieuwd hoe zij zich verder gaat ontwikkelen, hoe haar leven gaat zijn, mijn fantastische dochter.

Uitgelichte foto: Eigen foto