Mijn moeder heeft borstkanker

Na lang wikken en wegen heb ik in overleg met mijn moeder ervoor gekozen om toch een blog te schrijven. Tsja mijn moeder heeft borstkanker. Na de uitslag van een bevolkingsonderzoek ging het ineens hard. Vele gesprekken, opties die alle kanten opgingen en vooral onze emoties gingen uiteraard alle kanten op.

Borstkanker!

Verdriet, angst, woede en paniek, ze liggen dan toch dichter bij elkaar dan je zou verwachten. M’n moeder controleert zichzelf iedere maand en heeft het gezwel niet gevoeld, dat maakte haar ook onzeker. Want wat zit er nog meer in het lijf dat daar niet hoort?!Mijn moeder heeft blijkbaar het type 3 kanker:

Volgens kanker.nl graad III: de kankercellen zijn slecht gedifferentieerd. Ze lijken vrijwel niet meer op gezond weefsel. Deze kankercellen groeien bijna altijd veel sneller dan normale cellen. Graad III heet ook wel hooggradig.

Het proces

In de praktijk komt dit erop neer dat als mijn moeder in januari was gegaan naar het bevolkingsonderzoek dat de kanker waarschijnlijk niet ontdekt was. Als zij dan pas 2 jaar later weer naar het bevolkingsonderzoek was gegaan, dan was ze onbehandelbaar geweest. Een bizar idee. Dit type kanker is zo schadelijk en snelgroeiend – binnen een maand was het gezwel al verdubbeld in grootte – dat een heftige aanpak nodig is. Gelukkig is mijn moeder inmiddels geopereerd. Maar nu begint het echter allemaal: De bestraling, de chemo, het verliezen van haar haren, het echte ziek zijn (door de chemo) etc. 

Eerlijk gezegd vind ik het doodseng. Het is mijn moeder en je staat er eigenlijk niet zo bij stil dat na het overlijden van je eigen grootouders dat de generaties een stukje verschoven zijn. Onze ouders zijn nu de kwetsbare generatie en alle tijd is vergankelijk. Ik vind het soms wat moeilijk te verkroppen dat mijn ouders er op een gegeven moment niet meer zullen zijn en nu is het echt nog te snel allemaal. Misschien als ze een jaartje of 100 zijn dat ik er enigszins aan kan denken.

Het ondersteunen van Evi

Ook nu met Evi, de beeb is 3,5 jaar. Hoe begeleid je haar op de beste manier en hoe zorg je ervoor dat deze tijd voor haar niet te belastend gaat zijn? Zij snapt immers nog niet wat kanker is en wat het kan doen. Laten we dat ook maar zo houden, ik vind namelijk dat ze hier echt te jong voor is en het ook niet hoeft te weten. We hebben haar om die reden wel verteld dat oma een zieke tietie heeft en dat de dokters deze beter gaan maken. Ze zag natuurlijk dat wij verdrietig waren en hoorden gesprekken over ziekenhuizen etc.

Dat verdriet van ons moest voor haar verklaart worden, dat zal niet voor alle kinderen zo zijn maar dat moest wel voor Evi. Ook passen mijn ouders veel op, er verandert dus ook van alles in haar opvang. Dat moest dus een verklaring hebben voor haar. Evi pikt het niet zomaar als er dingen veranderen, een mooie eigenschap maar met dit soort situaties – die we hopelijk verder niet meer gaan krijgen- is het toch wel erg lastig.

Lees verder: Wat als je moeder borstkanker heeft #2

Na de operatie

Na de operatie hebben we oma bezocht, een tekening gebracht en een knuffel gegeven. Een week later heeft Evi de littekens/ hechtingen gezien van oma toen ze binnenkwam terwijl oma zich in iets gemakkelijks hees. Ze vond het niet eng gelukkig en het was voor haar een teken dat de dokters bezig zijn met oma beter maken.

De volgende Fase

Nu dient echter de volgende fase zich aan: De bestraling en uiteindelijk chemo. Ontzettend klote dus. En ik maak me zorgen om m’n moeder, maar ook zeker om m’n vader. Het is heftig en zij zijn al 44 jaar samen, mijn moeder was 15 toen mijn ouders verkering kregen! We gaan als gezin alles samen doen en zorgen er ook samen voor dat mijn moeder mooie doekjes heeft, een mooie pruik en zo door. Die haren gaan eraf, dat is zeker. Ondertussen gaan we er heel hard vanuit dat mijn moeder uiteindelijk weer beter gaat worden. En uiteraard blijven we enorm positief maar dat maakt de angst die ons soms bij de strot grijpt niet minder.

Lees ook: Wat als je moeder borstkanker heeft deel 3

Onzekerheden

We gaan het gewoon allemaal wel ervaren en blijven ondertussen enorm genieten van de mooie dingen in ons leven. Maar hoe leg je een kind van 3 uit dat oma haar haren gaat kwijtraken. Moeten we dat überhaupt vertellen of als oma kaal is, dat als een gegeven vertellen? Ik vind het lastig en mijn moeder voelt zich schuldig naar haar kleinkind dat ze zo jong hiermee te maken krijgt. Bizar maar eigenlijk ook wel weer logisch want je wilt gewoonweg de kleintjes beschermen.

Overleg 

Met de juffies van de PSZ en met de gastouder toch ook even overlegd en zij vinden de aanpak die we nu uitgezet hebben goed bij Evi passen, op de PSZ heeft ze ook een mooi knutselwerkje voor oma gemaakt. Evi is er enorm trots op en volgens haar helpt het oma heel blij te worden. Prima dacht ik zo. Volgende week moet ik naar het consultatiebureau. Voor niemand een zeer populaire plek maar in deze situatie toch wel een plek waar ik als het goed is informatie kan inwinnen over de voorlichting van Evi in deze periode.

Lees hier de laatste update uit de blogs over mijn moeder haar borstkanker

Hebben jullie misschien tips voor mijn moeder of tips om Evi deze tijd door te helpen? Ik hoor ze graag!