Mijn zwangerschapsverlies

Op een grote roze wolk en ineens een flinke schrik tijdens een alledaagse handeling. Lizette maakte het mee en deelt haar verhaal in Mijn Zwangerschapsverlies.

Grote kinderwens

Al zo lang ik me kan herinneren is mijn kinderwens er. Toen mijn man Remco en ik er bewust voor kozen om ervoor te gaan, begon een leuke en spannende fase. Door mijn medische voorgeschiedenis in combinatie met het uitblijven van mijn menstruatie zaten we na een half jaar al bij de gynaecoloog in het ziekenhuis om verder onderzoek op te starten. Maar wat bleek, nog geen twee weken later had ik toch opeens gewoon een positieve zwangerschapstest in mijn handen! We waren door het dolle heen!

Remco had er alle vertrouwen in dat alles goed zou gaan. Ik had van vriendinnen het nodige meegekregen en ook van alles gelezen, waardoor ik wel wat gereserveerder was. Desalniettemin ging er geen uur voorbij dat ik er niet aan dacht. We leefden samen in een bubbel, zo blij waren we. De afspraak voor de eerste echo stond over een paar weekjes gepland.

Toen ging het mis

Tot die ene dinsdagmiddag op mijn werk. Ik had wat krampen, maar ik had gelezen dat dat erbij kon horen. Op een gegeven moment ging ik naar het toilet en ik schrok me rot! Dit kon niet kloppen. Uit schrik spoelde ik snel door. Daarna raakte ik in blinde paniek. Ik ben het kopieerhok ingedoken en riep een collegaatje. Wat moest ik doen?! Het ziekenhuis bellen. Daar gaven ze aan dat ik direct kon en moest komen. Ik werkte in Ridderkerk en moest naar het ziekenhuis in mijn woonplaats, Tilburg, dus bijna een uur rijden. Hoe ik het gedaan heb, weet ik eigenlijk niet meer. Ik heb Remco gebeld en hij bleef aan de telefoon, zodat hij me rustig kon houden en ik me enigszins op de weg kon concentreren. We kwamen tegelijkertijd bij het ziekenhuis aan.

Eigenlijk wist ik al wat de status zou zijn voordat ze me gingen onderzoeken. Toch was het moment waarop ze bevestigden dat er niets meer ‘zat’ een van de meest verschrikkelijke mededelingen die ik ooit gehoord heb. Ik voelde me leeg, slap, verdoofd. De bubbel was keihard uit elkaar gespat.

We zijn samen naar huis gegaan. De dagen erna is Remco ook thuis gebleven. Ondanks dat het mijn lichaam was waar het mis mee ging, had hij evengoed veel verdriet. Die donderdag stond eigenlijk de eerste echo gepland. Daar hadden we zo naar toe geleefd. In plaats daarvan kreeg ik op die dag een echo om te zien of ‘alles goed weg was’.

De tijd erna

Fysiek ben ik na een paar dagen wel weer opgekrabbeld. De buikpijn verdween en ik had geen verdere behandeling nodig. Mentaal was wel een ander verhaal. Ik was zo ontzettend verdrietig. We hebben het met vrienden en familie gedeeld en zij leefden erg met ons mee. Dat heb ik als een grote steun ervaren.

Gelukkig kon ik ook op veel begrip van mijn leidinggevende rekenen, die me een tijdje niet op het werk wilde zien tot ik er weer echt aan toe was. Dat was fijn, om tijd te krijgen om gewoon letterlijk leeg te janken. En ook het begrip van Remco zijn werk was prettig. Zo kregen we tijd om er samen verdrietig over te zijn en troost bij elkaar te vinden.

De maanden erna vond ik ook wel pittig. Ik zou in september uitgerekend zijn en sommige vriendinnen waren dat ook. Dat deed pijn, want hun buiken groeiden en die van mij bleef leeg. Pas toen september voorbij was, ging het scherpe randje van het verdriet er vanaf.

In die tijd las ik veel op internet over miskramen, het hoe en waarom. Hoewel ik hoop dat niemand zoiets mee hoeft te maken, vond ik het wel ‘fijn’ dat ik niet de enige was. Maar ik vond het internet ook erg moeilijk en deprimerend, want er staan echt heel veel nare verhalen op. Terwijl wat ik eigenlijk nodig had, was een verhaal van iemand die daarna weer gelukkig was, want dat was het enige dat ik ook wilde. Ik wilde ervaringen lezen over dat na een miskraam de zon weer ging schijnen, ook al werd diegene niet (meteen) weer zwanger. En daarom besloot ik een blog voor Kimberly te schrijven. Want ondanks dat ik een eigen blog heb en best veel persoonlijke dingen deel, heb ik dit nog niet eerder openbaar gedeeld.

Herkansing

Nu, ruim twee jaar later, heb ik een herkansing gekregen. Ten minste, zo voelt het. Ik ben weer zwanger en weer in september uitgerekend. De eerste weken van deze zwangerschap vond ik echt heel zwaar. Tachtig keer per dag ging ik bijvoorbeeld naar het toilet, checken op eventuele bloedingen. Ik haalde me uit onzekerheid steeds van alles in mijn hoofd. Naar mate de zwangerschap vorderde, kon ik de angst dat het mis zou gaan meer van me afschudden en meer genieten. Maar ik ben vooral blij als ik straks de kleine in mijn armen heb, want ik vind een zwangerschap toch wel heel spannend.

Alle verhalen over Zwangerschapsverlies lees je hier terug.

Lizette, dank je wel dat ik jouw verhaal mocht delen op Beebs and Moms. Heel logisch dat je een zwangerschap spannend vind, zeker na jouw ervaring. Binnenkort mag jij je kindje in je armen nemen en ik hoop dat je daar ontzettend van kunt genieten!

Meer van Lizette vind je op haar eigen website Habla Mama