Vorig jaar hield ik jullie op de hoogte van het ziekteproces waar mijn moeder door ging nadat we de diagnose borstkanker hoorden. Een paar weken terug was het tijd voor een nieuwe mammo en daar werden we uiteraard ontzettend nerveus voor. Wat waren de uitslagen en wat gaat er nu gebeuren?

Triple X borstkanker

Als je te horen krijgt dat je borstkanker hebt en dat dit naast de gevolgen voor jou ook gevolgen voor je kinderen heeft staat je hart even stil. Triple X is namelijk een heel heftige vorm van borstkanker waarbij de overlevingskans tussen de 30- 40% ligt na 10 jaar. Voor ons hield het in dat mijn zus en ik rekening moeten gaan houden met onze anticonceptie e.d.

Lees ook: Wat als je moeder kanker heeft?

De diagnose en ziekteproces

Van mijn moeder kreeg ik toestemming om over haar ziekteproces te schrijven. Als helend en ondersteunend middel voor mij maar ook een stukje naslagwerk. Ik schreef over de vreselijke dingen die mijn moeder overkwamen en hoe we daar met elkaar op onze eigen manier doorheen gingen. Dat ik ondertussen ons kindje verloor door Kell-Antistoffen. Maar dat ondanks dat mijn moeder zo ziek was zij toch ons ondersteunde met het regelen van de begrafenis. Dat ondanks dat ik niet in staat was tot zorgen voor een ander behalve voor mijn kind, dat zij er altijd was. Het was een verschrikkelijk proces om mijn moeder doorheen te zien gaan en om haar zo te zien vechten!

Nadat de diagnose kwam schrokken we ons rot en ik heb zo vaak uit angst mijn ogen eruit gehuild. Mijn moeder mag pas overlijden over een jaar of 30 in haar slaap, misschien. Misschien ook pas over een jaar of 40. Ik moet er werkelijk niet aan denken want wil zo graag dat zij alles meemaakt van Evi en mijn nichtje.

Na de operatie, bestraling en chemo

Hoe fijn was het ook dat we hoorden na die helletocht die mijn moeder had afgelegd dat ze “schoon” was. Thank God dat ze uitstel van executie had gekregen en dus mijn zus moeder kon zien worden. Dat ze mijn nichtje kon vasthouden en bergen aan herinneringen met hun kon gaan opbouwen. In de tussentijd kampte mijn moeder met een berg aan naweeën van de chemo, de operatie en de bestraling. Vocht in haar arm die enorm veel pijn veroorzaakte en dan zwijg ik nog maar over de pijn in haar borst door het vocht. Het is vreselijk maar ze is er. Niet meer de mama die ze was voor de diagnose en de helletocht maar toch nog steeds mijn mama.

De pijn, de vermoeidheid trekken hun tol en na jaren met heel veel plezier te hebben gewerkt kon dat niet meer. Kon mijn moeder niet meer. Oppassen de hele dag gaat niet meer, mijn vader moet echt ondersteunen en mijn moeder moet een tuk kunnen doen. Wel is het mooi om te zien hoe mijn moeder intenser geniet van haar kinderen / kleinkinderen en haar leven. Zij geeft steeds beter haar grenzen aan en ziet in dat ze niet altijd maar hoeft te zorgen voor ons. Ik vind dat ontzettend fijn en goed om te zien! Het maakt me zo trots op haar ♥

Controle mammo

Een paar weken terug was het tijd voor een controle mammo en waar ik steeds heel positief was voelde ik die ochtend van de uitslag iets waar ik onzeker van werd. Ik kreeg het niet voor elkaar om me te concentreren op mijn werk en was ontzettend nerveus. In de middag was ik naar een event met Evi en ik had mijn vaste blogclubje al ingelicht. Ook had ik in stories op Instagram verteld dat ik zo nerveus was. Ik kreeg ontzettend veel lieve berichten en dat deed goed. Maar toen mijn moeder belde met de uitslag dat er weer wat gevonden was kreeg ik allerlei flashbacks. Ik voelde spontaan het haar van mijn moeder in mijn handen verdwijnen en zag haar grauwe huidskleur weer voor me.

Het zou toch niet weer raak zijn, niet nu al weer toch?! Het duurde een week voordat we te horen kregen dat het kalkspetters waren die niet kwaadaardig zijn. Het was één van de langste weken in mijn leven. Wat een verschrikking! Ik heb gehuild om mijn nichtje, mijn dochter en om onszelf. Nu is het dus “goed” maar er gaan vaker controles plaatsvinden en ze zitten erboven op. Gelukkig maar. Die kalkspetters hoeven namelijk niets te betekenen maar waren de eerste tekenen toen het wel verkeerd ging. Nu hebben ze nog een aantal biopten genomen en daarvan krijgen we vandaag de uitslagen. Dan horen we ook gelijk of er nog meer onderzoek nodig is.

In de tussentijd heb ik mijn moeder laten beloven dat ze pas na haar 90e in haar slaap mag overlijden. Het mag maar duidelijk zijn wat mijn verwachtingen zijn van haar ;- )