Rollercoaster met onze kinderwens

Manon en haar man willen heel graag ouders worden. Eerder nam Manon ons al mee in hun verdriet, hun rollercoaster, de onderzoeken en hun grote wens. Maar het is nu tijd voor een update en er is nieuws!

When our nightmare continues…

Het is al even geleden dat ik jullie informeerde over de uitslagen van onze onderzoeken.

De decembermaand was een maand waar we normaal gesproken altijd erg van genieten.
Op mijn werk met alle blije kindjes, mijn verjaardag en natuurlijk de kerstdagen.
Vlak voor mijn verjaardag merkte ik dat de rek er bij mij uit was en ook Thorben had een kort lontje. Daarom kozen we er voor om mijn verjaardag maar klein te vieren, want helemaal overslaan, dat voelde ook niet goed.
Het was hard werken om positief te blijven, mijn werk goed te doen en lief te blijven voor elkaar. Toen we te maken kregen met meerdere zwangerschapsaankondigingen in de nabije omgeving, was de rek eruit. Het voelt zo vreselijk als de hele wereld om je heen een droomwerkelijkheid ziet worden en jij met lege handen blijft staan.
Dus we besloten dat we vier dagen later naar Curaçao zouden vliegen om daar te genieten van een heerlijke vakantie.

Vakantie met een gouden randje. Of toch niet..

Dit was de beste beslissing ooit!
Op eerste kerstdag boekten wij een tour naar klein Curaçao. Daar kan je alleen met een catamaran naar toe en aangezien Thorben super zeeziek is, kocht hij pillen daartegen.
Ik dacht: 2 uur dobberen… Geef mij ook maar zo’n pil.
In de bijsluiter stond dat je die pil niet mocht als je zwanger was.
Daarom toch maar een test doen, want ik was weer over tijd. 
Niet normaal!! Gewoon positief.. Wat is het toch bijzonder dat we elke keer zo snel zwanger zijn. En wat kwam dit nieuws op een mooi moment.
Zouden we het jaar stiekem afsluiten met het mooiste nieuws ooit?!
En tuurlijk schieten er ook onzekerheden door je hoofd, maar we gaan altijd van het goede uit! Dus het voelde echt alsof het eindelijk tijd was voor ons wonder. Thorben durfde zelfs te zeggen dat hij zeker wist dat het deze keer echt goed zou komen. We hebben zwaar genoten van de tijd met elkaar, het niets moeten, de prachtige stranden en natuurlijk de zon.

Toen kwam de terugreis.. Ik zag er best een beetje tegenop, in het vliegtuig met al die geurtjes en 10 x naar het toilet in een uur. Maar het viel reuze mee. Tot die ene keer dat ik naar het toilet ging. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Mijn hart stond stil en ja hoor. Bloedverlies.
Hoe dan?? In een vliegtuig, na zo’n mooie vakantie. WAAROM?
Verslagen liep ik terug naar een nietsvermoedende Thorben, die overigens voldoende zag aan mijn gezicht. In dat overvolle vliegtuig liet ik mijn tranen voorzichtig lopen en dook ik weg in Thorben zijn armen. Klaar om mij sterk te maken voor een terugreis naar huis.

Harde boodschap

Oudejaarsdag brachten we door in het ziekenhuis. Gelukkig mochten we tussen alle drukte door een echo laten maken om te kijken of het echt weer een miskraam was.
De co-assistente kon het niet goed zien en wilde mijn bloed nog laten prikken voor het HCG gehalte.
Zelf wist ik genoeg, maar ik vond het netjes dat ze zeker wilde zijn van haar zaak.
Wat gek genoeg harder aan kwam, dan de miskraam, was dat de arts zei dat ze niets voor ons konden betekenen op medisch gebied.
Ik had namelijk in mijn hoofd dat wanneer het een vierde keer mis ging, we toch wel in aanmerking zouden komen voor medische hulp.
Maar we werden naar huis gestuurd met de boodschap dat we het maar moesten blijven proberen en het zou ooit wel eens goed komen.
Dit kwam keihard aan!

“It’s okay not to be okay“

Door ons traject en door een aantal heftige gebeurtenissen in de nabije kring, was het begin van 2019 heel pittig. Ik merkte al snel dat het mij vreselijk veel energie kostte om naar werk te gaan, eenmaal met de kinderen ging het goed. Maar ik voelde aan alles dat dit zo niet door kon gaan.

In die weken hebben we samen veel gesproken over wat wij nu verder wilden in dit traject, want ‘gewoon’ afwachten voelde niet meer goed.
Een aantal keer heb ik n.a.v. mijn blog tips gekregen. Denk hierbij aan acupunctuur en reiki. Super lief vond ik dat, maar op dat moment was ik daar niet klaar voor. De acupunctuur schoot nu door mijn hoofd en ik maakte een afspraak. En we besloten een doorverwijzing te vragen naar het AMC, een academisch ziekenhuis met een ‘herhaalde miskramen poli’. Het AMC heeft een flinke wachttijd, dus daar zouden we pas over 3 maanden terecht kunnen.

Bij de acupuncturist kon ik gelukkig snel terecht en na de eerste afspraak, merkte ik dat ik enorm moe was. Een week lang heb ik geslapen en gehuild. Ik kon niets anders dan hieraan toegeven. Gelukkig kreeg ik die ruimte van mijn werk en ging het de tweede week al een stuk beter. Ik kreeg meer energie, wilde weer dingen ondernemen en miste de kinderen uit de klas.
Dus hup weer aan het werk.

Mooiste cadeau ooit

Zo gingen er een paar weken voorbij waarin ik mij nog steeds flink moe voelde. Later kwam er ook misselijkheid bij en besefte ik mij dat ik sinds december nog geen menstruatie had gehad, terwijl ik wel wist vanuit het ziekenhuis dat mijn cyclus weer op gang gekomen was. Op Valentijnsdag was ik twee weken ‘over tijd’ en besloten we een test te doen.

WAUW! Zwanger!

Ik belde direct het ziekenhuis om een afspraak te maken. De gynaecoloog wilde mij direct die middag nog zien, heel lief maakte hij een plekje. We kregen te horen dat alles er goed uit zag, maar er was nog geen kloppend hartje te zien. Dit kwam overeen met het termijn dat ik zwanger was, dus vol goede moed gingen we naar huis. Om 1,5 week later terug te komen.

Die dagen heb ik mij lekker misselijk gevoeld en kreeg ik steeds een beetje meer vertrouwen in mijn lijf. Thorben vond het moeilijk om te geloven in een goede afloop en hij was voorzichtig met zijn gevoel. Toch stond hij te juichen als ik weer boven het toilet hing.
Eindelijk was het de dag dat we terug mochten komen voor de echo.
We zagen een super mooi knipperend bolletje! YES, een kloppend hartje.
Zou onze droom dan eindelijk werkelijkheid worden?!

Dit was het eerste deel van Manon haar update over hun rollercoaster. Zou het nu wel dan eindelijk een verhaal met een goed einde gaan worden? Je leest het binnenkort!