Soms houdt die pijn gewoon niet op

Vandaag is het drie jaar geleden dat mijn zoontje werd geboren. 3 jaar geleden dat ik tijdens het bevallen mezelf moest bezighouden met de kleur die het kistje van onze zoon moest zijn.

Het is alweer drie jaar geleden

Ik kan er maar niet over uit, drie jaar geleden zaten we in één van de meest emotionele rollercoasters die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Blijdschap, hoop, verdriet, rouw, boosheid en schuldgevoelens. Alles lag dicht bij elkaar. Het ene moment hoopten we op het beste en hielden we elkaar stevig vast. We bleven maar hoop houden dat onze strohalm jou zou redden, ons kindje. Onze zoon, de zoon waarvan ik dacht dat het een meisje was maar waar ik alle blauwe dingen die ik tegenkwam voor kocht zodra we wisten dat je een jongen was.

Er was zoveel liefde in ons hart, we genoten van het ouderschap en jij was meer dan gewenst. Jij zou bergen aan liefde krijgen, knuffels en kusjes op je bolletje. Het lot zorgde helaas voor een grote etterende wond in ons hart. Jij werd ons afgenomen ondanks dat we nog probeerden je te redden met een bloedtransfusie. Al die dingen die ik graag met je wilde doen heb ik nooit kunnen doen. Dat blijft pijn doen, ook na drie jaar. Ik zie je zus zorgzaam en liefdevol zijn met jullie nichtje. Normaal kan ik die bergen liefde zien maar nu, de afgelopen week, is die liefde naast mooi ook best wel weer confronterend.

Kleine momenten waarop mijn hart een steek voelt, mijn maag zich ietsje draait en de tranen branden achter mijn ogen. Wat zou het mooi zijn geweest om jou te zien ravotten met je zus, haar tot wanhoop drijvend omdat je haar poppen met rust moet laten. De knuffels, de ruzies, het ontdekken van het leven en de wereld. Ik had dat intens graag gedaan met jullie beide aan mijn zijde. In elke hand een hand van jullie, samen de wereld tegemoet.

Wij zijn nu een gezin van 3 met jou in ons hart. Je zus werd laatst gevraagd een tekening te maken van ons gezin. Naast ons als ouders en zichzelf tekende ze ook jou samen met de katten. Jij hoort er net zo bij voor haar als voor ons. Haar verlangen naar jou, naar een klein broertje of zusje spreekt ze soms uit. Met een zachte stem, lichtjes dromend voor zich uit.

Vorige week zaterdag lagen we samen op de overloop op onze rug. We hadden gestoeid en terwijl we daar lagen voelde het alsof we onder een sterrenhemel lagen in het hoge gras. Evi vroeg me van alles over jou, over waarom jij niet leeft en waarom er niet een ander broertje of zusje komt. Hand in hand lagen we daar, samen alle informatie te laten bezinken toen je zus mij een zacht kusje op mijn wang gaf en zei: wij houden veel van elkaar hè mam. En zo is het. We houden enorm veel van elkaar en van jou kleine jongen.

Hieronder lees je ons verhaal

Mijn tweede zwangerschap | Van droom tot nachtmerrie
Kell-Antistoffen | Wat is het?
Onze kinderwens met kell-antistoffen?
Kell-Antistoffen | Hoe nu verder?
Secundaire kinderwens
Brief aan mijn sterrenkindje