Stoppen met stoppen; hoe zet je door?
Het lukte me niet. De poel der inspiratie was zo goed als uitgedroogd. En om het kleine restje dat ik ergens in de kronkels van mijn hersenen kon vinden om te zetten in een leesbare tekst; dat was een te grote opgave. De herfstvakantie stond voor de deur. Ik zag een uitweg en pakte hem. Deze blog zou ik verplaatsen tot dan. Want in die week vrij zou ik natuurlijk alle gelegenheid hebben om te schrijven. Die had ik ook. Maar ik schreef niet. Vier opzetjes voor columns bleven ongezien in hun digitale map wachten. Ik opende geen nieuw document.
Op zolder ligt een restant van een onafgemaakte opleiding. Ooit met frisse motivatie aan begonnen maar nog voor het einde van het eerste jaar afgehaakt. Op diezelfde zolder ligt een album waar welgeteld 8 trouwfoto’s ingeplakt zijn. De rest (zo’n 92 stuks) ligt in een schoenendoos te wachten. Al 10 jaar. Om het nog maar niet te hebben over mijn goede voornemens om gezonder te eten, meer te bewegen, minder op mijn telefoon te scrollen en al die andere praktijken waar zo’n beetje elke vrouw van mijn leeftijd tegenaan lijkt te lopen. Steeds opnieuw waag ik pogingen tot verbetering. Verandering. Vernieuwing. Aan verlangen tot ontwikkeling ontbreekt het de mens niet. Maar ons brein houdt niet van verandering. Houdt niet van onderbreking van het vertrouwde patroon.
Meestal is een enkele, kleine misstap genoeg. Loop ik een week achter met mijn cursus? Dan is er toch geen redden meer aan. Heb ik vandaag mijn wandeling gemist? Dan zullen er de rest van de week waarschijnlijk meer dagen overgeslagen worden. “Je hebt het nu toch al verkloot”, zegt de perfectionist in mij. “Dus laat maar”. Soms is het minder bewust en komt van uitstel het welbekende afstel. Totdat je ineens opschrikt en beseft dat je al heel lang niet meer datgene gedaan hebt wat je graag wilde doen -of juist datgene hebt gelaten wat je graag wilde laten- omdat het overwoekerd is door alle wildgroei van het leven.
Ook nu had ik willen stoppen. Niet omdat ik dat daadwerkelijk wilde, maar omdat het de makkelijkste weg zou zijn geweest. Of op zijn minst de meest bekende. Ik had Kimberly kunnen berichten dat het me niet langer lukte gastblogs te schrijven. Dat zelfs die één keer per maand te lastig was. Dat ik het niet kon. Niet goed genoeg was.
Maar ik deed het niet. Ik schreef. Te laat misschien, maar ik schreef. Verre van perfect, maar ik schreef. Zonder sterke motivatie. Ik schreef.
Sinds 8 januari houd ik een dagboek bij waarin ik elke dag één zin opschrijf. Dit heb ik vaker geprobeerd, maar er was altijd wel een week, dat ik vergat te schrijven en dan stopte ik ermee. Dit keer stop niet. Heb ik straks ook daadwerkelijk van élke dag een zin? Nee. Heb het straks wel een heel jaar volgehouden, met her en der hiaten maar genoeg zinnen om een herinnering aan dit jaar te hebben? Ja.
Doorzetten is misschien niet zo moeilijk als het lijkt. Het is niet eens stoppen met stoppen. Het is vooral doorgaan met opnieuw beginnen. Geen motivatie? Dan maar een keer zonder motivatie. Niet perfect? Dan maar een keer een krappe voldoende. Achterlopen? Dan maar achterlopen, maar wel blijven lopen. De reeks onderbroken? Dan maar een nieuwe reeks beginnen. Stoppen kan altijd. Maar maak van die stop een pauze. Geen eind.
Lees hier alle blogs van Tessa op Beebs and Moms
