Waarom zou je toch het niet doen?

Ken je dat: dat je iets heel graag zou willen maar je dan toch door allerlei dingen af laat remmen? En uiteindelijk heb je misschien wel spijt dat je het niet gedaan hebt…. Vooral in het verleden liet ik me afremmen maar tegenwoordig steeds minder. Gelukkig maar want daardoor doe ik veel meer wat ik zelf graag wil doen of koop ik wat ik graag wil hebben. En waarom ook niet? Waarom zou je het toch niet doen?

Afremmende gedachten

We kennen ze allemaal wel: van die afremmende gedachten die ervoor zorgen dat je het toch niet doet. Een stuk onzekerheid die zich heeft geworteld in jouw brein en die je steeds weer laat wankelen. Ik ken niemand die dat nog nooit ervaren heeft. Uiteraard heb ik die ook gehad en nog steeds wel. Maar waar ik mezelf in het verleden tegen liet houden door die stomme gedachten, probeer ik nu vooral voor de geest te houden of het echt waar is of dat het in mijn hoofd zit.

Wat zou een ander ervan vinden?

Afremmende gedachten komen vaak voort uit onzekerheid en waarvan jij denkt dat een ander zou vinden. Maar aan de andere kant? So what als een ander ergens iets anders van vind dan dat jij vind? Gedurende de jaren merk ik ook dat mijn patroon daarin anders is geworden, mijn kadertje is ook anders geworden. Ik trek me vooral de mening aan van de mening van mensen dichtbij me, vooral die van mijn man en mijn gezin. Maar verder kan het me steeds minder interesseren. En dat zorgt voor een fijne ontwikkeling!

Blij met mijn eigen keuzes

Ja natuurlijk maak ik ook nog steeds keuzes waarvan ik me later afvraag waarom ik ze in vredesnaam gemaakt heb. Maar hé, dat zijn dan wel echt mijn keuzes geweest en niet de keuzes waarvan ik dacht dat anderen wilden dat ik ze zou maken. Ik merk ook dat ik steeds meer keuzes maak die MIJ echt gelukkig maken, want waarom zou ik het niet doen? Zo zat ik al een tijdje op TikTok te kijken naar vrouwen die hun haar in een toffe pasteltint verfden, al dan niet met een spoeling. Supertof vond ik het! Maar zelf ben ik niet zo’n waaghals met mijn haar totdat ik eraan dacht dat er zo’n pakje met lila spoeling in huis was (voor mijn dochter). En toen kwamen de gedachten: ik ben bijna 36, ben ik niet te oud? Straks staat het voor geen meter? Wat zal een ander ervan vinden?

Waarom zou je niet doen wat jou gelukkig maakt?

Maar ik dacht: tsja, het is maar haar en het is een spoeling. Het gaat er dus wel weer uit. En als mensen er geen zak aan vinden? Ook prima, dan kijken ze maar een andere kant op. Vanmorgen besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en mijn haren lila te verven met een kleurspoeling. Na de initiële angsten rondde ik mijn verdere haarroutine af en ik vind het hartstikke tof! Mijn highlights hebben heel goed gepakt maar verder valt het me alleszins mee qua felheid. Mijn man heeft nog niets gezien en weet van niets, het zal dus een verrassing zijn zodra hij thuiskomt. Maar goed, paars is zijn lievelingskleur en ik ben zijn lievelingsvrouw dus dat zal wel goed zitten. En bij mijn dochter zal ik punten scoren, die zei laatst al dat ik een hippe moeder ben 😉