Wat een enorm dubbel gevoel…
Zoals de volgers op Facebook gisteren al konden zien op de pagina was Evi gisteren jarig. De kleine meid is 4 jaar geworden, een hele leuke dag of toch niet helemaal? Het geeft me in ieder geval een enorm dubbel gevoel.
Dubbel gevoel
Ho stop, voordat iedereen denkt dat ik een vreselijke dag heb gehad, dat is niet zo. Het was gewoon zo’n raar idee. Ik werk in de zorg en heb dus wisselende diensten. Gelukkig heb ik veel vast kunnen zetten qua dagen en werk ik vaak avonddiensten, die waren namelijk goed te combineren met Evi. Zo hadden we minder opvang nodig en zag ik haar vaak. Maar nu ze 4 is geworden gaat ze straks naar school. Die avonddiensten hebben dan het voordeel dat ik haar zelf naar school kan brengen, op kan halen voor een broodje en weer weg kan brengen naar school.
Zeeën van tijd
Straks ga ik dus zeeën van tijd hebben. Wij hebben op het werk niet echt veel dagdiensten waardoor er weinig mogelijkheden voor zijn. Ik ga dus Evi veel minder zien en veel tijd voor mezelf hebben. Een heel raar idee na 4 jaar weinig tijd voor mezelf hebben.
Lastig
En heel eerlijk gezegd vind ik het dus echt enorm lastig. Ik heb zo ontzettend genoten van de rustige ochtenden die we luierend doorbrachten, straks zullen we geregeld moeten haasten in de ochtend. En dat zorgde ervoor dat het even voelde alsof mijn beeb van me af gepakt gaat worden. Raar en onlogisch, ik weet het. Het hoort er gewoon bij dat ze naar school gaat en ze heeft er veel zin in, alleen mijn moederhart heeft het zwaar.
Basisschool
Vanmorgen bracht ik haar naar de peuterschool en toen we er bijna waren vroeg ze me of ze nu 3 was. Ik gaf aan dat ze gisteren 4 is geworden, waarna Evi boos op me werd. Ik bracht haar niet naar de goede school en o ja ik praatte te veel 😉 Ondanks mijn argumenten en dat ze wel gewoon mee liep naar de peuterschool was ze het er echt gewoon niet mee eens. Ze wilde naar de basisschool want ze is 4.
Afscheid
Omdat de man en ik het wat nutteloos vonden om haar in de drukte van de Decembermaand voor een weekje te laten wisselen gaat ze “pas” de 9e januari naar de basisschool. Die week ben ik vrij omdat ik er gewoon voor haar wil zijn en de ruimte wil geven om te wennen. Maar ik ben me enorm aan het voorbereiden op het afscheid van de PSZ volgende week en dan uiteindelijk de start op de basisschool.
Omdat Evi met nog 3 jongetjes tegelijk jarig is en dus naar de basisschool gaat zorgen we met elkaar dat de kleintjes een leuk kerstontbijtje hebben volgende week. Ik ben enorm benieuwd naar hoe ze dat gaan vinden. Het is natuurlijk ook voor hen wel een beetje raar. De mama’s zijn er in ieder geval lekker mee bezig en zorgen uiteraard ook voor een traktatie.
Kern van het verhaal?
Ik vind het zelf volgens mij allemaal spannender dan dat Evi het vind. Aan de ene kant zie ik er als een berg tegenop. Puur omdat ik haar zo veel minder ga zien en ik heb ontzettend genoten van die eerste 4 jaar met mijn kleine meisje. Ik vind het echt bizar hoe snel die tijd voorbij gevlogen is. Aan de andere kant zie ik een meisje dat er al een tijdje klaar voor is om naar de basisschool te gaan, lekker uitgedaagd te worden en veel te spelen. De kleine subgroepjes waarmee ze werken op de basisschool gaan volgens mij goed bij haar passen, ze is niet zo van het massale. Maar over een maandje zal er vast wel een update op de site staan over hoe het gaat op de basisschool. Dan weet ik natuurlijk pas echt of het een beetje bij haar aansluit.
Hoe hebben jullie die overgang naar de basisschool ervaren, is mijn gevoel een beetje herkenbaar of vind je me knettergek?
4 COMMENTS
Barbara
8 jaar agoHe Kim,
Ik herken dat gevoel van afgepakt worden.
Het gevoel dat je niet kunt sturen of invloed kan uit oefenen.
Ja rationeel is het goed te praten, het moet nou eenmaal, ze is er zoooo aan toe, ze gaat het vast leuk hebben en dat soort bullshit (excuse my language).
Maar emotioneel is een heel ander dingetje.
Weet je het went snel en ook als moeder wordt het uiteindelijk leuk. Maar er hoeft maar even iets te gebeuren een pruillipje of een hartstochtelijk afscheid, omdat ze dat ineens zooohooo nodig vindt en ze je anders zooohooo mist en ploep dan sta je gelijk weer even een paar weken, maanden terug en denk je shit, kan ik nu de school uit rennen om een flink potje te huilen, want het is NIET eerlijk dat mijn kind wordt afgepakt!! ????
Afijn, succes met de laatste loodjes en succes op de basisschool! Het gaat je vast lukken!????
beebsandmoms
8 jaar ago AUTHORDank je wel Bar! Rationeel weet ik het ook allemaal wel maar dan die emoties, die zeggen weer hele andere dingen. Ik vind het gewoon echt niet leuk! Bereid me dus ook maar voor op veel janken, zeker die eerste week. Gelukkig is de man de eerste dag ook vrij, dat scheelt alweer.
Thanks in ieder geval!
Barbara
8 jaar agoHihi, ik loop nog steeds wel eens met een brok in mn keel naar huis. Vooral als ze weer eens wat moois heeft gemaakt en mij dat trots laat zien.
Ik vond het ruk dat de papa ook mee ging. Rationeel: tuurlijk hoort hij erbij.
Emotioneel: huilen voor 2, want voor hem vond ik het ook zoooo ziehielig. Waar hij overigens geen last van had haha.
Ach ja…emoties, wat moet je ermee. Lekker janken hoor, midden in de klas. Ik heb het laatst nog gedaan toen Femke jarig was.
De juf had speciaal een frozen verjaardagsmuts gemaakt. Ze werd Gefeliciteerd en kreeg toen de muts. Onbetaalbaar hoe trots ze keek en echt verrast. Dat werd janken…voor mij welteverstaan, het kind vond het natuurlijk prachtig. Fijn was wel dat er gelijk 5! Moeders kwamen om te zeggen dat zij dit ook hebben. Toen moest ik eigenlijk wel lachen en kon het feest echt beginnen, de druk was eraf.
Ik ben bang, dat dit nooi over gaat.
Maar who cares, het geeft alleen maar aan dat je om elkaar geeft, trots bent op wat ze doen en dat uit zich soms gewoon even heftig.
You’re alive!! And human. X