Weer naar school na de quarantaine?

Het land lijkt wel verdeeld in twee teams: het ene team hangt de vlag uit en het andere team weet niet zo goed wat ze ervan moeten denken. Ik hoor bij het tweede team en neem je mee in wat er bij mij gebeurde toen ik hoorde dat de kinderen weer naar school mogen vanaf 11 mei.

Mijn kind weer naar school na de coronaquarantaine?

Al dagen gonst het op Instagram en andere social media van ouders die hopen dat hun kinderen weer naar school mogen. Ik zie opmerkingen als “weer even lekker kunnen sporten” en “ik ben ze zo zat” voorbijkomen en het grijpt me aan. Natuurlijk begrijp ik dat er situaties zijn waarin kinderen veel beter af zijn op school dan hele dagen thuis. Dat begrijp ik echt. Dat bepaalde kinderen beter af zijn wanneer zij lekker naar school kunnen, dat begrijp ik ook 100%

Maar hoe dichterbij de persconferentie komt, des te meer voel ik een spanning in mijn lijf. Ik kijk naar mijn dochter en de spanning grijpt me om mijn keel. Zij weer naar school? Alles in mijn lijf roept heel hard nee! Doodeng vind ik het virus. Doodeng vind ik het onverantwoordelijke gedrag van bepaalde mensen. Maar ook vind ik het doodeng om mijn dochter naar school te sturen terwijl er zoveel nog onduidelijk is.

Niet alleen m.b.t. het virus maar ook het vinden van de nieuwe weg op school. Klassen gehalveerd, scholing anders, afstand houden en zeer alert zijn op hygiëne. Ik kijk naar mijn kleine meid en vraag me af wat al deze dingen voor haar gaan inhouden, wat voor indruk dat op haar gaat maken. Voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen, ik kan ze niet meer tegenhouden. Sterker nog, ruim een uur blijf ik huilen.

De opgebouwde spanning moet er blijkbaar uit, de afgelopen weken heb ik nauwelijks gehuild. Wel heb ik mij aangepast in mijn werktijden en mogelijkheden, heb ik mijn kind thuis ondersteund in haar schoolwerk, ben ik geen moment alleen geweest. Of ik moet de momenten alleen onder de douche of op de wc meetellen. En ja, soms wilde ik een paar potloden pakken om deze in mijn ogen en oren te steken (figuurlijk gesproken dan natuurlijk). Maar haar naar school brengen en vol prikkels weer terugkrijgen? Ook dat vind ik een verre van aanlokkelijk idee. Evi speelt alleen thuis met een vriendinnetje, een vriendinnetje waarvan ik weet dat haar gezin ook zoveel mogelijk thuis blijft en contact vermijd.

Ondertussen zie ik op Instagram e.d. ouders nog net niet de vlaggen uithangen omdat de kinderen weer naar school gaan. Voor mij voelt het absoluut niet zo, de afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en ik vond het contact met mijn meisje ook wel heel bijzonder. Frustrerend soms, verdrietig bij tijden maar enorm waardevol. Gelukkig hebben we nog even om alle nieuwe mogelijkheden te laten bezinken, om aan de nieuwe tijden te gaan wennen. Ik knuffel mijn dochter nog maar eens extra, ga meester raadplegen over wat wijsheid is en knuffel Evi weer.