Je zou je kunnen afvragen waar gaat deze gastblog van mij vandaag over? Als je me volgt hier op Beebs and Moms en misschien ook via mijn eigen pagina weet je dat ik al enige tijd bezig ben met werken aan mezelf. Vandaar de titel “work in progress”! In mijn blog “leven als een mama met een angststoornis” vertel ik al meer over waar ik mee bezig ben! Ik vond het daarom tijd worden voor een update.
Onder begeleiding van een psycholoog
Ik ben sinds september 2020 in begeleiding geweest van een psycholoog. Iets wat ik in het verleden vermeden heb, maar nu op het moment zelf heel erg dankbaar voor ben dat ik het uiteindelijk toch heb geaccepteerd. Ik moest wel, want alleen of met een praktijkondersteuner lukte het niet meer. En ik wilde toch mijn verantwoordelijkheid pakken voor de mensen om mij heen die mij zagen worstellen, maar ook voor 1 hele belangrijk persoon in mijn leven en dat was IK. Vandaag de dag weet ik dat het niet egoรฏstisch is om goed voor jezelf te zorgen, maar dat het eigenlijk heel belangrijk is om een beter persoon te zijn. Het hoort erbij en het zorgt ervoor dat je daardoor ook beter voor andere kan zorgen en anderen weer beter voor jou.
Een paar maanden verder
Ik ben nu een paar maanden verder en inmiddels werk ik ook weer volledig. Sinds de afgelopen weken (misschien zelfs maanden) voel ik mij weer Suus. Tuurlijk, ik heb verschillende rollen en die volbreng ik wanneer dit nodig is. Alleen niet meer met een masker, maar als de echte ik! Deze vrouw, deze prachtige jonge vrouw mag er gewoon zijn. Met al mijn streken, mijn rebelse gedrag, mijn stomme opmerkingen en zeker ook met de rolletjes aan mijn lichaam (al is dat laatste nog wel een dingetje). Dex leert mij echt kennen, Ralf ziet de vrouw waar hij op verliefd werd steeds meer terug en mijn ouders zijn alleen maar trots. En ik ook, het geeft mij veel meer zelfvertrouwen, het heeft ervoor gezorgd dat ik beter weet wat ik wil en ik accepteer de momenten die minder fijn zijn. Die horen tenslotte ook bij mij. Ik ren er niet meer voor weg, ik accepteer MIJ en ben gestopt met mij te gedragen als een kameleon (voor anderen). Voorop stellend, dat ik natuurlijk een mens ben en ik dit op een heel goed moment schrijf. Het gevoel dat ik erbij heb kan wel nog eens verschillen en de baalmomenten dat iets niet lukt of ik mij even minder voel zijn er. Alleen in vele mindere maten en ze gaan sneller voorbij door acceptatie. En is er acceptatie, dan kan ik ook een actie plan bedenken om door te pakken.
Het gaat de goede kant op
Het gaat dus de goede kant op en ik ben enorm trots. Ik krijg regelmatig berichten van mama’s, bekenden of vriendinnen die hetzelfde hebben meegemaakt of hier middenin zitten. Ze vinden herkenning in wat ik schrijf en dat vind ik zo fijn om te horen. Inmiddels kan ik ook bij de juiste mensen terecht, want jeetje wat is het belangrijk als mensen je echt snappen. Ik heb dat nog weleens gemist, omdat je toch al gauw niet begrepen wordt. En dat is logisch als jezelf niet meemaakt wat de andere meemaakt. Ik ben nog steeds een “work in progress”. Inmiddels ben ik bezig met mijn levensstijl een verandering te geven. Mentaal ben ik daar nu aan toe. En niet om maatje XS te scoren, maar wel om mij beter in mijn vel te zitten, gezonder te leven en aan mijn conditie te werken. Iets wat ik belangrijk vind en daarom nu veel beter kan oppakken. Ik doe het namelijk niet voor de weegschaal, maar voor het gevoel en de acceptatie van mij als mooie jonge vrouw!
Liefs Suus
